Կյանքի ամենատարօրինակ երևույթներից մեկն այն է, որ մարդուն թվում է, թե ինքն ապրելու է հավերժ:Երբեմն, երբ արթնանում ես այգաբացին, դուրս ես գալիս տնից ու կանգնում մեն-մենակ, ետ ես գցում գլուխդ, նայում, թե ինչպես է երկինքը վարդագունում և անըմռնելի ու հիասքանչ փոփոխությունների ենթարկվում, ակամա հիացմունքի ճիչ է դուրս թռչում կոկորդիցդ, և սիրտդ մի պահ կանգ է առնում ծագող արևի վեհասքանչ տեսքից:Մինչդեռ այդպես է ծագել արևը ամեն առավոտ և դարեր շարունակ այդպես է եղել:Եվ այդ պահին քեզ թվում է, թե լուծվում ես հավերժության մեջ:
Այդպիսի զգացում է ապրում մարդ, երբ անտաոում դիտում է մայրամուտը, երբ խորհրդավոր ոսկեփայլ լռությունը դանդաղ իջնում է անտառի վրա, թափանցում ճյուղերի միջով ու ասես անընդհատ շշնջալով ինչ-որ բան է ասում, որը, սակայն, որքան էլ լարվում, չես կարողանում լսել:Երբեմն էլ միլիոնավոր առկայծող աստղերով պատված գիշերային երկնքի թանձր կապույտն է քեզ նետում հավերժության գիրկը, երբեմն էլ......երբ նայում ես որևէ մեկի աչքերի մեջ:
Արդեն 1028 անգամ նայել են սա
