Հոդվածներ

     Խոսքը 20 ամյա Ազատ Ասոյանի մասին է:
     Զինծառայող, ով 2 տարի շարունակ զգոնությամբ մեր սահմանը պահպանել և պաշտպանել էր: Ծառայությունն անցավ, մնացել էր 10 օր, որ նա ետ գա տուն, մեծ հուզմունքով գրկի իր մորն ու սեղմի կրծքին, ասելով, որ էլ բաժանում չի լինելու, երբեք...
     Եթե սահմանին զինվոր է զոհվում, ապա իր հետ տանում է մեզանից մի մասնիկ:
     Ազատն իսկական հերոս էր, բայց կյանքը լի է անակնկալներով, երբեմն դրանք լինում են շատ տհաճ, զավեշտալի...
     ԱԶԱՏ ԱՍՈՅԱՆ
     Թաց ես թողել մեր աչքերը...
     Բայց հարկ է նշել, որ հերոները չեն մահանում, նրանք չեն մեռնում, որովհետև հերոս են, հերոս...
     Քեզ հավերժ փառք, Դու մեր սրտերոմ ես Ազատ, ամեն մեկիս մեջ ես Դու, խոնարհվում եմ բոլոր զինվորների առաջ