Այսօր ուրիշ են աչքերդ, այսօր կարոտ եմ կարդում աչքերիդ մեջ, այսօր ինձ եմ տեսնում, այսօր դու չես խոսում:
Աչքերդ են այսօր խոսողը, իսկ լսողը թող լինի սիրտս:
Այն մեծ մենքը, որ ունեինք այսօր բաժանվել է երկու մասի ՝ դարձել է ես և դու:
Լռում ես ՝ գիտեմ սիրելիս այսօր ամեն բան ուրիշ է արդեն, ուրիշ է անգամ լռությունդ: Մի ժամանակ լռությունդ էր հասկանալի, իսկ այսօր ՝ այսօր բառերդ են անգամ օտար: Գիտես սիրելիս հիմա դու ավելի քաղցր ես, ավելի քաղցր են լուռ շուրթերդ, ավելի քաղցր է հիմա, քան այն ժամանակ, երբ իմ գրկում էիր:
Սիրտս գիժ է արդեն, քեզ կարոտած մի գիժ, որ ամենքի մեջ քեզ էր փնտրում, ամենքին փարվում, իսկ հետո զգալով օտարության բույրը դուրս էր փախչում ՝ կրկին քեզ փնտրելու:
Ամեն ինչ կորավ, ամեն ինչ տարար քեզ հետ: Միթե՞ այդքան անխիղճն ես, միթե՞ այդ մեծ սիրուց ինձ թողեցիր մի կաթիլ արցունք:
-Պատասխանդ կրկին լռությունն էր, փոխարենը աչքերդ կախեցիր:
Բարձրացրու աչքերդ, տես թե ինչ են խոսում հոգնած, հոգուս պատերը ճանկռող աչքերս:
Ուզում եմ տեսնել քեզ, բայց չզգալ այն ինչ հիմա, ուզում եմ նայել աչքերիդ ու ծիծաղել, ուզում եմ բա՜րձր ասել, որ դու չկաս ինձ համար, բայց ավա՜ղ միայն ուզում եմ: Ուզում եմ տեսնել թե՞ ինչպես ես սեր խնդրում ինձնից, ուզում եմ ՝ բայց ցանկությունները թույլ են սրտից:
Նյութը ամբողջությամբ կարդացեք այստեղ ՝ http://henzo-manucharyan.blogspot.com/2014/02/blog-post_9.html
