Երեկ դիտում էի «Շանթ» -ի Xfactor նախագծի գալա համերգը: Պարտադիր չէ երաժշտագետ լինել կարծիք հայտնելու համար:
Համերգի թեման հայկական էր: Պետք է ասեմ, որ ժյուրին շեշտը դնում էր ոչ թե կատարողական արվեստի, այլ` արտաքին տեսքի, հագուկապի վրա: Թվում էր, թե գեղեցկության մրցույթ է կամ էլ` նորաձևության ցուցադրություն: Երևում էր, որ հնդկական սերիալների ազդեցության տակ էին ոչ միայն ժյուրիի անդամներն, այլև` կատարողները: Լուսավոր ու գեղեցիկ Աբրահամին հագցրել էին ճգնավորի զգեստ, որը հիշեցնում էր հնդկական սերիալի հերոսին: Կոմիտասի «Հորովելը» հայ գյուղացու երգն է` պայծառ ու լուսավոր: Չնայած Աբրահամը լավ կատարեց, բայց...զգեստը խեղդում էր նրան:
«Ամպի տակից ջուր է գալիս» երգը Մարիամի միապաղաղ, անհոգի ու անտարբեր կատարմամբ, համեմվում էր Էմանուելի անկապ ու անիմաստ բառակույտի արասանությամբ, որը նույնիսկ վիրահայ Էրիկին էր անհասանելի, ուր մնաց մեզ հասկանալի լիներ: Եվ այդ կատարումը ժյուրիի չալմայապատ անդամի որակավորմամբ, նորովի է ներկայացվում: Ի՞նչ կասեր Արմեն Տիգրանյանը, թե լսեր «ՆՈՐՈՎԻ» ներկայացրած իր ստեղծագործությունը:
Կազանցի շատ սիրուն տղան պարզապես աղավաղեց դասական դարձած երգը: Իսկ երևանցի սիրուն աղջիկների անիմաստ տեսարանը շեղում էր հանդիսատեսի ուշադրությունը վոկալիստի կատարումից:
Պետք է ասեմ, որ դասական դարձած հայկական երգերը աղավաղում են հեռուստատեսությամբ:
Հետաքրքիր է, որտե՞ղ է մշակույթի նախարարությունը, երբ հեռուստատեսությամբ աղավաղում են հայկական մշակութային արժեքները:
