Բջջային հեռախոսի մեջ ցածր, շատ ցածր լսվեց ծանոթ, ականջ շոյող կանացի ձայնը.
- Վազում եմ քեզ մոտ, չէ՜, թռչո՜ւմ եմ…
Կապն ընդհատվեց, իսկ տղամարդը, որը գիտեր թե ով է զանգողը և որտեղից է զանգահարում, շպրտեց հեռախոսը մի կողմ ու վազեց դեպի պատուհանը:
Կրունկների կտկտոց չէր լսվում:
Դուրս վազեց տանից, փողոցում երկար նայեց աջ ու ձախ, չտեսավ ոչ մեկին ու գլխիկոր վերադարձավ տուն:
Ժամացույցի ձայնը հիշեցրեց կրունկների տկտկոցը:
Սկսեց սպասել աչքը ժամացույցի վայրկյանաչափին:
Ուղիղ հազար ութ հարյուր պտույտ…
Սպասման հազար ութ հարյուր ակնթարթ…
Սրտի հազար ութ հարյուր հարված…
Ու հանկարծ լսվեց.
- Ես այստե՜ղ եմ սիրելի՜ս, եկա՜…
Ննջարանի դռնից սենյակ էր մտել կինը:
Երեսունհինգ տարի կողք-կողքի…
Երեսունհինգ անգամ (իրենց ամուսնության օրը) նույն կրկնվող խաղը խաղացած ամուսինները իրար ժպտացին…
ու արդեն երեսունհինգ տարի էր - հոգնել չկար:
