Ամպերն էլ այսօր քո կողմից չեն: Ես փակ աչքերով էլ եմ կարողանում տեսնել ինքնաթիռի հետագիծը: Այն իր հետևից տանում է քեզ նման մենավորներին:
Սուր են նրանց խոսքերը, բութ են հայացքները, իսկ ես թափառական եմ: Սուտ են շնչում փողոցները, սեր են արտաշնչում փողոցների փոշիները, իսկ ես շնչակտուր եմ:
Մեկ-մեկ հետ նայելով վազում են չշտապողները, արձանացած են տների կտուրները, ժպտում են, իսկ ես քար եմ:
Փնթի են նրա աչքերը, լարված են նրա մերժումները, իսկ իմ մտքերը աղոտ են:
Ցավալի է, որ ամառը արտասվում է և քար է նետում քո շահախնդիր մտքերին: Ցուցամոլ են բոլոր պատուհանները, որոնք իրենց ներսում թաքուն պահում են աղմուկ, ապտակ, լաց, դռան ճռռոց և մի խենթ աչքեր, որոնք ելք են փնտրում:
Սպասմանն եմ սպասում, որը հարբած իմ գեղեցկությունից կուրացել է: Ես թռչունի մի փետուրն եմ, որը չսպասեց քո հեռավոր ձայնին, այլ իրեն նվիրեց անձրևով լցված ջրափոսին և մեքենայի անիվների հետ սլացավ դեպի ծիածանը: Իսկ ծիածանը գնում է այնտեղ, ուր քաղաքն է կանչում:
