http://nurikyan.blogspot.com/2012/10/blog-post_711.html Աշնան տերևն անգամ գիտի, երբ կարմրել...
Մեկ-մեկ ժպտալ, թևավորվել,
Մեկ արտասվել, մեկ էլ խամրել,
Պայծառանալ, շողարձակել, լուսավորել,
Մեկ-մեկ սառել ու դադարել տերև լինել...
Չէ-չէ, մնալ, լինել տերև,
Բայց միանգամից չնկատվել...
Ու երբ տեսնեն ու բարևեն` ժպտա նորից...
Երբ պատկերը դառնա աղոտ, չմեղադրես հանկարծ քամուն,
Նա կտանի քեզ հենց այնտեղ, ու ր կա անմեռ, հավերժ աշուն...
Կարտացոլվես ու կտեսնես քո նմանին
Կմիանաք ու կդառնաք այն աշունը, որ սիրեմ ես...
Ու կլինի տարօրինակ, ոչ ստանդարտ ու
աննկատ,
Դա կլինի իմ աշունը...
