Статьи

     http://nurikyan.blogspot.com/2012/10/blog-post_711.html
    
    
     Աշնան տերևն անգամ գիտի, երբ կարմրել...
     Մեկ-մեկ ժպտալ, թևավորվել,
     Մեկ արտասվել, մեկ էլ խամրել,
     Պայծառանալ, շողարձակել, լուսավորել,
     Մեկ-մեկ սառել ու դադարել տերև լինել...
     Չէ-չէ, մնալ, լինել տերև,
     Բայց միանգամից չնկատվել...
     Ու երբ տեսնեն ու բարևեն` ժպտա նորից...
     Երբ պատկերը դառնա աղոտ, չմեղադրես հանկարծ քամուն,
     Նա կտանի քեզ հենց այնտեղ, ու ր կա անմեռ, հավերժ աշուն...
     Կարտացոլվես ու կտեսնես քո նմանին
     Կմիանաք ու կդառնաք այն աշունը, որ սիրեմ ես...
     Ու կլինի տարօրինակ, ոչ ստանդարտ ու աննկատ,
     Դա կլինի իմ աշունը...