Статьи

     Կինը նստել է գիշերվա գոգին
     Եվ ինձ ասում է ծունկդ չարյունես,
     Անկյանք լուսինն է մութի անհոգին,
     Դու էլ նրա պես թռթռոց չունես։
     Քո հովվաշունն իր աստեղահաչին,
     Հայացքդ է մաժում քեզնից վտարված,
     Խազագրելով վախերդ ավազին,
     Որպես զղջումի աղի հավելված։
     Անկարությունդ օդում է ծվար
     Եվ դու էլ նրա անցյալն ես տեսնում,
     Միահարթ հղկես, կիսես հավասար,
     Էդ մգլոտ սիրտդ ոչ մեկ չի տենչում։