Կինը նստել է գիշերվա գոգին
Եվ ինձ ասում է ծունկդ չարյունես,
Անկյանք լուսինն է մութի անհոգին,
Դու էլ նրա պես թռթռոց չունես։
Քո հովվաշունն իր աստեղահաչին,
Հայացքդ է մաժում քեզնից վտարված,
Խազագրելով վախերդ ավազին,
Որպես զղջումի աղի հավելված։
Անկարությունդ օդում է ծվար
Եվ դու էլ նրա անցյալն ես տեսնում,
Միահարթ հղկես, կիսես հավասար,
Էդ մգլոտ սիրտդ ոչ մեկ չի տենչում։