Շիլ աչքիդ ծուռ հայացքս ի՞նչ անի,
Տակնահան, դրսի՞ց եմ սարսելի,
Մեծ պաղքին թե կրկին սառչեի,
Ձենձնոցս անդորրն էր հնչածի։
Ողջն անցավ և մեկ է, սիրելիս,
Բազ դեղին, ոսկեզօծ, թե անգին,
Պարսի մեջ մի էգն է թագուհի
Հայկական գոռեխը թվելիս։
Ու էլի աշխարհս իմն է,
Ողջը՝ մեկ, և սիրո հիմն է,
Թերթում եմ օրերս "հատընտիր",
Վերից է իմ Տերը ակնդիր։