«Մայր հողին - հագեցած արցունքով
Փաթի՜լ առ փաթիլ իջնում էր ձյունը…»
Երբեք մի՛ սկսիր նման տողերով
Քո ծնունդ առնող բանաստեղծությունը:
Մի՛ գրիր թե տերևը բղավեց. – Ընկա, -
Քանի դեռ տերևը չի՛ հասել հողին,
Դա էլ տերևի սլա՜ցքն է որ կա՝
Ձգտումը դեպի իրեն ծնողին:
Բնության քողը հա՜ստ վարագույր է՝
Միլիո՜ն անհայտով մի հավասարում,
Հազար փականով փակված մի դո՜ւռ է
Բանալիները հեռու երկնքում:
Ձեռքիդ գրի՜չը կացին չէ մի բութ,
Որ նախատեսված է կտրելու համար,
Բնության ամեն մի նո՜ւրբ երևույթ
Բացվո՜ւմ է գրչով բանաստեղծական:
Գրում ես պոե՜տ ես, բայց աղմկո՜ւմ ես՝
Արթնացնում թռչո՜ւն ու գազան,
Գլուխդ բարձին գովաբանո՜ւմ ես
Թե՜ գիշերվա կեսին տեսար Լուսաբաց…
Ավելի լա՜վ է քիմիկոս լինես-
Ջրի ֆորմուլը անգիր իմանաս,
Միգուցե ճի՞շտ է, որ փորձեր անե՜ս,
Համոզվե՜ս, որ ջուր երբե՛ք չես ստանա:
