Հոգուս խռովքը խռովք չէ բնավ,
Այն սիրաշաղախ, գլխահան երգ է ...
Մարդկային կյանքը, բոլորովին էլ զարմանալի չի թվա, եթե ներկայացնեմ վառ ու մութ, գունավորի ու անգույնի ներդաշնակ, երբեմն էլ միայն ուրվագծված գծերի քարտեզ, որում ճակատագրեր են, ճակատագրեր և միայն տարբեր:
Ինձ թվում էր, որ իմ առաքելությունը մարդուն օգնելու, նրան աջակից լինելու, այլ խոսքով, նրան ապրեցնելու մեջ էր: Մտածում էի, որ բժիշկ եմ դառնալու: Բայց հետո, երբ կյանքի հեգնանք, թե այդ շրջանի հետաքրքիր խաղ կոչեմ, այդ իրավիճակում հայտնվեցի, բժշկական ինստիտուտ ընդունվելու փոխարեն ընդունվեցի Հայաստանի պետական մանկավարժական ինստիտուտը: Հասկացա, որ իմ ներքին ձայնը չի սխալվել: Միայն թե պետք է գործ ունենամ մարդկանց հոգիների հետ, սերմ ու հունձք անեմ, բժշկեմ, սիրեմ ու փայփայեմ ինձ հանդիպած սերունդներին, լուսավորեմ նրանց միտքն ու հոգին:
1977 թ. սեպտեմբերի 1-ը յուրահատուկ ցոլքերով փայլեցնում է իմ կյանքի էջերը: Այդ օրվանից մինչև այսօր ունեմ մի մեծ ընտանիք: Չունեմ այն ընտանիքը, որ ունեն հասակակիցներս: Բայց փոխարենը՝ իմը հայրենիք և Հայաստան է, իմը՝ մայրենի և այնքա՜ն մայրական է, որ ուզում եմ սիրտս տալ Մրգաշատի Վ. Ափոյանի անվան №1 միջնակարգ դպրոցի սովորողներին և մանկավարժական կոլեկտիվին:
Ես Շնորհակալ եմ Աստծուց: Իմ կյանքը իմաստավորվում է իմ հաճելի, ինքնամոռաց, նվիրական գործով:
Մրգաշատի Վ. Ափոյանի անվան №1 միջնակարգ դպրոցի
տնօրեն՝ Լենա Նալբանդյան
