Գիշերը հանեց իր զգեստը,
Ե՛ս էլ լռության շապիկը իմ սև՜…
Փնտրեցի՜, չգտա՜ աչքերդ համեստ
Ու…մնացի մերկ:
Սիրուց դողացող կանայք մոտեցան-
Փարված գիշերվա թևերին,
Լուսնից ծորում էր արծաթե եղյամ
Լցվում իմ հոգին:
Հիասթափվեցի գիշերվա մթում
Լողացող կանանց կանչերից,
Ասես կանգնել էի մանկության հովտում-
Կառչած հուշերից:
Շո՜ւնչ էի փնտրում գիշերում,
Ձա՛յն հանող կենդանի մի պատկե՜ր,
Ինքս անշո՜ւնչ էի գիշերվա ձեռքում-
Անձա՜յն ու անպետք: