« ՀԱՄԱԼՍԱՐԱՆԸ ՔԱՂԱՔ Է ՔԱՂԱՔՈՒՄ»
 - Տիկին Դավթյան գիտենք, որ մշակույթի կենտրոնը հիմնադրվել է 9 տարի առաջ: Այս տարիների ընթացքում ինչպիսի աշխատանքներ են կատարվել կենտրոնի զարգացման համար: - Այո մշակույթի կենտրոնը հիմնադրվեց 9 տարի առաջ, 2006թ. հունիսին: Այդ ժամանակ ինձ նշանակեցին տնօրեն, որովհետև դրանից մեկ տարի առաջ ստեղծվել էր ուսանողական թատրոն, որի համար ես հրավիրվել էի համալսարան աշխատելու և ստեղծելու այդ թատրոնը: Պետական համալսարանը մի կառույց է, որը իր շուրջն է համախմբել լավագույն միտքը, լավագույն մտածողությունը, գիտական միտքը և ինչու ոչ նաև մշակույթը: Որովհետև մինք ունեցել ենք Չեքիջյանի խումբ, մենք ունեցել ենք նվագախումբ, որը Մարտին Վարդազարյանն է ղեկավարել: Ժամանակին իրենք գնացել են և տարբեր երկրներում համալսարանի պատիվը բարձր են պահել լինելով մշակութային կառույց: Եվ ես հասկացա, որ այդ տրադիցիան պետք է պահպանել: Պետք էր ստեղծել մի կարգավորված կենտրոն, որը կկարողանա ընթացիկ աշխատանք կատարել, որպեսզի կարողանա իր շուրջը հավաքի երիտասարդ և տաղանդավոր այն երեխաներին, ովքեր կարողանում են իրենց դրսևորել արվեստում: Ես միշտ իմ հարցազրույցներում ասել եմ՝ «Համալսարանը քաղաք է քաղաքում»: Նմանատիպ մշակութային կենտրոն ստեղծելը, այսպիսի հասարակության մեջ, ինչպիսին է պետական համալսարանը պետք է անպայման պռոֆեսյոնալ մոտեցում լիներ: Մեր առջև խնդիր էր դրված բարձրացնել ճաշակ, պետք էր արվեին բարձր մակարդակի միջոցառումներ և այդ բոլոր աշխատանքները պետք է արվեին պռոֆեսիոնալների միջոցով: Մենք ամեն տարի ունենում ենք նոր ներկայացում, մեկը մեկին չկրկնող: -Ասացիք, որ ժամանակին ունեցել եք խմբեր, ովքեր համալսարանի պատիվը բարձր են պահել այլ երկրնրում, իսկ ներկայիս խմբերը ունեցել են արդյոք նմանատիպ հաջողություններ: - Իհարկե եղել են: Մենք արդեն 5 տարի շարունակ մասնակցել ենք Hayfest միջազգային թատերական փառատոնին, որտեղ պռոֆեսիոնալ թատրոնների 37-40 երկրներից եկող պռոֆեսիոնալ փառատոն է: Երբ, որ ես ներկայացա և ասացի, որ ուսանողական թատրոն է, նրանք նայեցին մեր ներկայացումների cd-ները, ես վախեցա, որ դա չի ընդունվի, քանի որ բոլորը պռոֆեսիոնալ թատրոններ էին, տարբեր երկրներից եկած: Ինձ զանգահարեցին և ասացին, որ ընտրվել ենք, չնայած նրան, որ իրենք չունեն նման ուսանողական գիծ: Այդ փառատոնի շնորհիվ մենք առաջարկ ստացանք դառնալու Եվրամիության արվեստների լիգայի անդամ: Դա մեծ ձեռքբերում էր մեզ համար: Ստեղծել ենք նաև գրական ակումբ, որը ղեկավարում էր Սարգիս Մխիթարյանը: Ես դա ևս համարում եմ մեծ ձեռքբերում, ստեղծելու և տալու հնարավորություն ստեղծագործող ուսանողներին դժվարին պահին սկիզբ ունենալու: - Բացի գրական ակումբից, գիտենք, որ ունեք նաև մի շարք այլ ճյուղեր, որոնցից մեկն էլ կինոակումբն է: – Այո, մեր ծրագրերից մեկն էլ երկու տարի առաջ ստեղսծված կինոակումբն է: Համալսարանում մինչև այդ էլ եղել են ցուցադրումներ. տարբեր ֆակուլտետներ են կազմակերպել, ուսխորհուրդը, ուսանողական գիտական ընկերությունը: Մեզ մոտ գործում է հանդիպումների ակումբը, որը սոցհարցումներ է անցկացնում, թե կազմակերպվող միջոցառումները որքանով են հետաքրքրում ուսանողությանը, ինչպես կգնահատեին և էլ ինչ կուզեին տեսնել: Մեր հարցումները ցույց տվեցին, որ իսկապես կա մեծ ցանկություն, որ այստեղ լինեն կինոցուցադրություններ: Փորձեցի կապվել մասնագետների հետ, բայց ստացվեց այնպես, որ «Հայֆիլմը» արդեն լուծարվել էր. Արմենիան գնել էր նրանց արխիվները, Կինոտունը նույնպես քանդված վիճակում էր: Մի պահ որոշեցի ինքս գտնել ֆիլմեր, թեկուզ արխիվներից: Ես չէի ուզում վերցնել վարձույթով տրվող ֆիլմերը. դրանք կան և յուրաքանչյուր մարդ կարող է դիտել, և էստեղ այլ մոտեցում էր պետք: Հիմնվելով այս ամենի վրա՝ առաջարկ արեցի ազգային կինոկենտրոնին և իրենք սիրով այն ընդունեցին: - Դուք որպես գլխավոր գեղարվեստական ղեկավար, ի՞նչ եք կարծում մեր մշակույթը ու՞նի արդյոք բացթողումներ: -Ցավոք սրտի ամենաթերին թատրոնն էորովհետև թատրոնը ինքնին կոլեկտիվ արվեստ է: Հենց այդ պատճառով հայերի համար ավելի դժվար է ստեղծելը այդ կոլեկտիվիզմը, որ նույն գաղափարի տակ բոլորը աշխատեն: Ժամանակին եղել է Փափազյանը, ով կարողացել է իր շուրջը համախմբել բոլոր դերասաններին, ռեժիսորներին, սակայն այսօր չունենք այնպիսի մի դերասան, ով կկարողանա իր շուրջը համախմբել բոլորին, ինչպես Փափազյանը: Դրա համար էլ մեր թատրոնը ավելի թույլ է: - Եվ վերջում: Կա՞ն արդյոք ծրագրեր, կապված մշակույթի կենտրոնի հետ որոնք դեռ չեն իրագործվել: |
