* * *
Կույր գիշերների խենթացո՜ղ լեզվից
Ես արարեցի Ձեզ,
Իմ հա՜յ Մուսաներ,
Իմ անստե՜ղ, անլա՜ր նվագարանից
Հյուսեցի բառե՜ր ու երգեր:
Երգերս անանուն չե՜ն եղել,
Բառերս էլ չե՛ն եղել անավարտ…
Որտե՞ղ եք հիմա
Իմ հայ Մուսաներ
Մութ Գիշերներս կարճելու համար:
Ցնորքներս փո՜շի են դարձել՝
Հաստ շերտով նստել ինչ-որ արխիվում,
Կույր-պատրանքներս խիտ ճյուղավորվել-
Ցրիվ են եկել
Օտար երկնքում…
* * *
Հայոց երկնքի աստղերն ուրի՜շ են՝
Միայն այստեղ են մեր մեջ սերտաճում,
Այստեղի Սերը - մահից ուժեղ է,
Օտար երկինքը Մեզ չի՛ ճանաչում:
Այստե՛ղ են ներծծվում երազնե՜րը վառ-
Հողի՜,
Ջրի՜,
Քարերի մեջ խենթ,
Այստե՛ղ է ցոլքը դառնում ճառագայթ
Ու մահակռվում խավար ոտքի հետ:
Արտագաղթո՜ւմ եք սիրելի Մուսաներ,
Փնտրո՜ւմ եք Երկինքներ անաղարտ,
Իսկ ես բառեր եմ մոգոնում ոսկեղեն
Ձեզ հետ Մուսաներ խոսելու
համար…
Ձեր աչ՛քն ու շուրթը ո՞ւմ եք տանելու,
Ձեր սի՛րտն ու քո՜ւնքը,
Ձեր անցյալը թա՜նկ,
Օտարից նույնիսկ Լույս եք մուրալու,
Որը ստեղծված է բոլորի համար:
* * *
Եվ մի օր կգա՜, կգա՛ անպայման
Անցյալ քրքրող մի օտարական,
Ձեռագրերս կհանի փոշու ամպերից
Ու կվերծանի
Ինչպե՜ս կամենա…
Կասի. թրքուհու ոտքն եմ գովերգել,
Թաթարի՛, ռո՛ւսի շուրթերը պղերգ,
Քրդուհու կո՜ւրծքն եմ լեզվով շոշափել -
Քանզի հայ Մուսա չի՛ եղել երբեք:
Այդպես է օրենքն ամբողջ աշխարհի,
Երբ Մուսա չկա էլ ի՞նչ հայրենիք,
Երբ հո՜ղը,
Ջո՜ւրը,
Քա՜րը հայրենի
Սմքո՜ւմ դառնում են կարոտի կծիկ…
* * *
Արտագաղթո՜ւմ եք սիրելի Մուսաներ,
Փնտրո՜ւմ եք երկինքներ անաղարտ,
Իսկ ես բառեր եմ մոգոնում ոսկեղեն,
Ո՞ւմ հետ Մուսաներ խոսելու
համար…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
