«Մի հատ դոմիկ եմ ուզում, ու ապերն էլ հիվանդ չլինի»
 «Ասում եմ՝ էրեխեք ջան կնշենք, բայց միշտ չի, որ ստացվում ա: Փոքր թխվածք եմ թխում ու ասում, որ մի օր էլ մենք լավ կնշենք», - տոներին այսպես է Գայանեն մխիթարում երեխաներին, որոնք քմահաճ չեն, բայց երբեմն ավելին են ակնկալում: «Ուզում ենք թոշակավորել, բժիշկները գումար են ուզում, հիմա կաշառքի դար ա: Ասում են՝ պիտի վատացած ժամանակ նկարես, որ հավատանք, որ ուշքը գնում է»: Գայանեն իր բախտը փորձել է երկրորդ անգամ, ու երկրորդ ամուսնու հետ համատեղ կյանքում մայրացել երրորդ անգամ: Սրբուհու հայրը, սակայն, ամիսներ անց հրաժարվել է Գայանեի հետ բնակվելուց, ու ժամանակ առ ժամանակ տեսակցել աղջկան: Ի վերջո, հայրական զգացումները տեղի են տվել, ու վերդարձել է ընտանիք: «Մի շաբաթ ապրեցինք, գործի տեղն ինֆարկտ խփեց, մահացավ», - երկու շաբաթ առաջվա կորուստը հիշելով՝ հուզվում է այրիացած Գայանեն: Վերադառնալուն պես վարկ էր վերցրել, պլանավորել էր ընտանիքի հետ նոր տուն տեղափոխվել, խավարի մեջ երջանկության փոքրիկ լույս էր բացվել, որ պիտի շատ շուտ մարեր: Զրույցի ընթացքում տուն վերադարձած Մարտիկը հայտարարում է, որ էլ հիվանդանոց չի գնալու, ու լավ է, կտրականապես հրաժարվում է լուսանկարվել ու խոսքի բռնվում, երբ հերթը հասնում է երազանքներով կիսվելուն: Ասում է, որ տուն ունանալու դեպքում ամեն ինչ տեղը կընկնի, որ կաշխատի ու մոր հոգսը կթեթևացնի: «Մի հատ դոմիկ եմ ուզում ունենանք, մեկ էլ ապերն էլ հիվանդ չլինի», - ասում է Գուլյան, որը երեխաներից ամենաանմիջականն էր: Որպես վերջաբան, Գայանեն հավատացնում է մեզ, որ չգիտի երբ, բայց լավ է լինելու, որ տղան ոտքի է կանգնելու, ու մայրն այլևս ստիպված չի լինելու այդ տարիքում տղամարդկային ծանր աշխատանք անել: |
