Բուդդան եղել է իր ժամանակի ամենախելացի մարդը: Ոչ մեկը նրա նման չի հասկացել մադկային տառապանքներն ու ոչ մեկը նրա նման չի արժեվորել բարյացկամությունն ու կարեկցությունը:
Նրա զարմիկների մեջ մի այլասերված անձնավորություն է եղել, անունը՝ Դեվադաթա: Սա անասելի նախանձել է Բուդդային ու նրան հեղինակազրկելու առիթ է փնտրել: Ավելին, ցանկացել է նրան սպանել: Եվ մի օր, երբ Բուդդան հանդարտաքայլ զբոսնելիս է եղել, այս Դեվադաթան բլրի կատարից մի մեծ քար է գլորել ստորոտում գտնվող Բուդդայի վրա՝ նրան սպանելու դիտավորությամբ: Բայց քարն ընկել է Բուդդայից քիչ հեռու, և Դեվադաթան չի կարողացել իրագործել իր դիտավորությունը: Բուդդան կռահել է, թե ինչ է տեղի ունեցել, բայց մնացել է անայլայլ ու ժպտադեմ: Օրեր անց նա ճանապարհին հանդիպել է իր այս զարմիկին ու ջերմորեն բարևել է:
Այդ ջերմությունից անակնկալի եկած Դեվադաթան հարցրել է Բուդդային.
-Մի՞թե դու զայրացած չես:
-Ո՛չ, - պատասխանել է Բուդդան:
-Իսկ ինչո՞ւ զայրացած չես, - հարցրել է Դեվադաթան:
-Որովհետև դու այլևս այն մարդը չես, որը քարը գլորեց, ոչ էլ ես եմ հիմա այն մարդը, որի վրա քար գլորվեց:
Ով կարողանում է տեսնել, գիտի, որ ամեն ինչ անցողական է, իսկ ով կարողանում է սիրել, նրա համար ամեն ինչ ներելի է:
