Ինչքան էլ մոտենում է Մեծ Եղեռնի 100-ամյակը, հայ ժողովուրդը չի մոռանում այդ ոճրագործությունը: Եվ դրա ապացույցն է մեր այսօրվա երիտասարդությունը: Իրոք գովելի է, որ այսպիսին է մեր երիտասարդությունը` ազգասեր, անվախ և վճռական:
Առանձնակի շնորհակալություն եմ հայտնում իմ եղբորը հիանալի բանաստեղծության համար և քույրիկիս
Անի Էլոյանին այս խորհրդանշական նկարի համար:
24-ի առավոտը բացվեց մթին խավարով,
Ամեն տեղից լացի ձայն էր,
Ամեն տեղից ծխի հոտ:
Կին, երեխա, ծեր ու մայրեր,
Կոտորում են ու տանջում,
Ցեղասպան են այդ թուրքերը,
Եղեռնագործ դահիճներ:
Միլիոն ու կես մեր հայերին,
Օսմանները հոշոտին
Մարդակերի նման արնոտ,
Երախները սրբեցին:
Թուրքի փաշի յաթաղանը,
Այնպես էր նայում հային`
Ինչպես վայրի մի գազանը,
Կնայեր ախ իր որսին:
ՈՒ կտրեցին հայոց ծառը,
Բայց արմատները չանին,
Եվ թողեցին, որ չորանա
Մոխիր դառնա ամայի:
Բայց մի օր էլ արև դիպավ,
ՈՒ ջուրն հոսեց այդ ծառին,
Արմատները կանաչեցին,
Շիվեր տվին ու ելան:
Հեղինակ` Վաչագան Էլոյան
