Եվ ի՞նչ ենք տանելու կամ թողնելու բոլորս մեր կյանքի վերջին կանգառում: Այսօր նստած ենք տանը, վաղը մահամերձ ենք, իսկ հաջորդ օրը մեր նկարը դրվում է տան որևէ մասում: Այդ ժամանակավոր ու որոշ դեպքերում էլ ստիպողաբար է: Գալու է ժամանակ որ դուրս եկած արցունքներին, հետևելու է ծիծաղն ու շարունակվող կյանքը:
Նորից այս բոլորը լինելու է, ոմանք հասցրած կլինեն գործն ավարտին, իսկ ոմանք էլ ոչ:
Սովորենք ապրել կյանքը մեր ուզած ձևով: ՆյՅՈՒԹԸ` ՄԱՐԻՆԵ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ