Ես իմ հի՜ն տաբատի մեջ կապրեմ: Գոնե գիտեմ, որ այդ տաբատը ոչ մարդ է սպանել, ոչ էլ աթոռից է գցել ինչ-որ մեկին:
-Իսկ թե կյանքը որոշի նյութականը տալ, թող որ գոնե իմ քրտինքի կաթիլները լինեն:
Մե՜կ է ես ոչ տաբատն եմ տանելու, ոչ էլ մետաքսը ՝ ես իմ կյանքն եմ գրկած տանելու, մի օր ուրախ, մի օր տխուր, կամ թեկուզ մի՜շտ տխուր:
-Էական չէ:
Մարդիկ սովորել են իրենց փորը սիրել, մարդիկ սովորել են բարձրանա՜լ բարձրանա՜լ, իսկ հետո՞ .
-Վերևում շա՜տ ցուրտ է, այտեղ չկա մարդ, այնտեղ չկան ընկերներ ՝ իսկ թե կան, միայն սեղանի ընկերներն են:
Կգան կուտե՜ն և կիջնեն: Դե՛ բարձրացի ավելի վեր:
-Ցուրտ է չէ՞:
Եվ դու կրկի՜ն մենակ ես:
Բարձրացի՜, բայց մի մոռացի որ այնտեղ չես մնալու, կգա օրը և կիջնես, կիջնես աչքերդ փակ, կիջնես անգիտակից, այնքա՜ն կիջնես, որ գետինն էլ չի բավարարի: Վերևում մրսած, աչքերդ փակ հողով կծածկեն ...
Ամբողջությամբ կարդացեք այստեղ ՝
https://www.facebook.com/Bazmabovandak
