ին՞չ անեմ ասա, քեզ մոռանալ, անհնար է սիրելիս, քեզ սիրում եմ միջև ողն ու ծուծս, քեզ պաշտում եմ մարմնիս ամեն մի մազով ու բջջիջիով..
ին՞չ անեմ ասա, կործանվում եմ ես, փլվում, ինչպես մի տուն որի տերը լքել է տունը, ում համար մեկ է թե ինչ կլինի .....
հոգուս պատերը մաշվել է արդեն, հույսս մարել է, իսկ դատարկությունը գրկել է ինձ, ախ ին՞չ անեմ, գուցե արդեն քեզ գերող ու զմայլողնները շատ են, քեզ տենչացողններն ու հասնողնները ավելի շատ են, իսկ ե՞ս .
ա՜խ մենք հորինել եք իրար, ես քեզ որպես սեր, իսկ դու ինձ որպես խաղալիք....խաղալիք որին խաղացիր ու դեն նետեցիր մոռանալով նրա գոյության մասին ..........բայց չէ զգում եմ, մի օր քո շինծու ժպիտով կվերադարնաս այնպես, որ կարծես ոչինչ չի եղել, ու ինքդ քո այդ կեղծ հայացքով կգերես ինձ նորից, կխենթացնես, ու ես նորից կդառնամ քո խաղալիք, ես նորից կհորինեմ սերը, ու այդպես ես քեզ կսիրեմ, իսկ դու կխաղաս, ու մի օր նորից դեն կնետես ինձ.......կհեռանաս ու կմոռանաս...
Շարունակությունը կարդացեք` http://rockvan.blogspot.com/2013/11/18_25.html
