Հոդվածներ

Հեղ. Արմեն Մխեյան

«Այս աշխարհը կա միայն այն պատճառով, որ մենք կանք այս աշխարհում, իսկ առանց մեզ այն կմնա միայն ուրիշների համար»: Վահրամը չէր էլ հիշում` որտե՛ղ էր կարդացել այս բառերը, բայց դրանք արդեն մի քանի օր գլխից դուրս չէին գալիս: Վառեց ծխախոտն ու մոտեցավ պատուհանին: Գլուխն էլի պտտվեց: Բացեց պատուհանը, ու թարմ օդը փողոցային աղմուկի հետ խուժեց աշխատասենյակ:

Դուռը թակեցին: Երբ շրջվեց, գործավարուհին արդեն բացել էր դուռը:

-Պարոն Տիգրանյան, այն թղթերն են, որ պահանջել էիք:

-Դիր սեղանին, լա՞վ, - ծուխն արտաշնչելով` խոսեց Վահրամը:

Գործավարուհին թղթապանակը դրեց սեղանին:

-Սուրճ կուզե՞ք:

-Ո՛չ, շնորհակալություն:

Օրիորդն էլ հարց չտվեց` հասկանալով, որ տնօրենին ոչինչ հարկավոր չէ, շրջվեց դեպի դուռը:

-Անի՛, - կանչեց Վահրամը:

Անին շրջվեց.

-Այո՞:

-Շնորհակալ եմ...

Անին մի փոքր զարմացավ: Առաջին անգամ էր, որ իրեն բարձրաձայն շնորհակալություն էր հայտնում: Վահրամը բավականին զուսպ էր բառերն արտասանելիս: Անգամ շնորհակալություն հայտնելը միայն գլխի մեկ շարժումով էր արտահայտում: Անիի դեմքին փոքրիկ ժպիտ խաղաց:

-Խնդրեմ...

Հազիվ էր Անին փակել աշխատասենյակի դուռը, լսվեց բջջայինի ձայնը:

-Հա, հայրիկ:

-Ո՞նց ես զգում քեզ:

-Լավ եմ, - ժպտաց Վահրամը:

-Ես ուզում եմ գալ քեզ հետ այսօր…

-Գալիս ես ի՞նչ անես. միայն պետք է մտնեմ ու պատասխանները վերցնեմ, ուրիշ անելիք չկա, - ընդհատեց Վահրամը, - ամեն ինչ լավ կլինի: Համ էլ մայրիկին ասա այսօր ուզում եմ հյուր գալ:

-Ես էլ աշխատանքից այսօր շուտ դուրս եկա, ասացի մենակ չգնաս: Արփիի հե՞տ ես գալու:

-Չէ, ես մենակ կգամ: Արփին նորից նեղացել է ու այս անգամ շատ լուրջ կարծես: Երեք օր է` չի պատասխանում զանգերիս:

- Բան չկա, կանայք այդպիսին էր: Մայրիկդ էլ այդպես վարվում, հենց ուզում էր որ կարոտեի:

Վահրամը լսեց հոր ծիծաղը, ապա նայեց ժամացույցին որ ցույց էր տալիս 17: 14:

-Կգամ ավելի մանրամասն կպատմես, - ծիծաղով շարունակեց Վահրամը, - մայրիկին կասես ամենահամով ուտելիքները պատրաստի:

-Եղավ, դե սպասում ենք:

Վահրամն անջատեց հեռախոսն ու խորը հոգոց հանեց, ապա բացեց դուռը` կանչելով Անիին:

Երբ Անինին եկավ, Վահրամն արդեն սեղանի մոտ էր, ու թղթապանակները դնում էր դարակը:

-Թղթերը վաղը կնայեմ: Այսօր պետք շուտ գնամ, դու էլ կարող ես այսօր շուտ գնալ:

Հետո մի քանի հանձնարարական տալով՝ վեր կացավ, վերցրեց կոստյումն ու դուրս եկավ: Վերելակում գլուխն էլի պտտվեց: Մի պահ թվաց` ոչինչ չի տեսնում: Երբ նստեց մեքենան, գլուխն առավ ափերի մեջ: Մի բան այն չէր. ամեն ինչ ավելի լուրջ էր, քան պատկերացնում է:

***

-Երիտասա՛րդ, կարո՞ղ եմ օգնել:

-Բժիշկ Սեդրակյանը տեղո՞ւմ է: Եկել եմ հետազոտության արդյունքների ետևից, բայց ուզում էի անձամբ հանդիպել:

-Իհարկե, հիմա նա կգա: Կասե՞ք Ձեր անունը:

-Վահրամ Տիգրանյան:

Փնտրտուքը երկար չտևեց:

-Կխնդրեի նստեք, մինչև բժիշկը գա, - քիչ հետո առաջարկեց բուժքույրը:

-Շնորհակալ եմ:

Միջանցքում ոչ ոք չմնաց, բուժքույրը հեռացավ` հավանաբար, բժշկին տեղյակ պահելու համար: Վահրամի ուշադիր հայացքից չվրիպեց բուժքրոջ շփոթմունքը: Գրպանից հանեց բջջայինն ու սեղմեց զանգի կոճակը: Հեռախոսի էկրանին հայտնվեց Արփի անունը: Նորից անհասանելի: Այդպես էր արդեն երեք օր շարունակ: Նա չնկատեց` ինչպես բժիշկը մոտեցավ:

-Բարև: Ես քեզ մենակ չէի սպասում, անկեղծ ասած: Կարող ենք ինձ մոտ անցնել:

-Բարև ձեզ, - շփոթվեց Վահրամը, - չեմ ուզում անհանգստացնել ինձ հարազատ մարդկանց, - ժպտալով շարունակեց:

Սեդրակյանը ձեռքը մեկնեց արդեն ոտքի կանգնած երիտասարդին:

- Իսկապես, որ մեծ սիրտ ունես, - փորձեց կատակել բժիշկը:

Վահրամի դեմքին նորից ժպիտ հայտնվեց:

-Ներս գնանք:

Երբ ներս մտան Վահրամի ականջին հասավ կնոջ ձայն:

-… Այնքան երիտասարդ է:

Սենյակում երկու բուժքույրերն էին, որ տեսնելով ներս մտնողներին` սենյակից դուրս եկան:

-Ինչպե՞ս ես քեզ զգում այսօր, - հարցրեց բժիշկը, երբ նստեցին:

-Գրեթե ոչինչ չի փոխվել՝ նույն թուլությունն ու գլխապտույտները:

-Պարզ է, - գլուխը կախեց բժիշկը՝ ձևացնելով թե կարդում է բժշկական հետազոտության արդյունքները, որը կարդացել էր արդեն մի քանի անգամ:
    

-Հասկանալի է... Անկեղծ ասած ես կուզեի նաև քո մտերիմներից մեկի հետ զրուցել:

-Հարկավոր չէ, բժիշկ: Հասկանում ու զգում եմ, որ ամեն ինչ ավելի լուրջ է, քան կարելի է պատկերացնել: Ասեք ինչպես կա:

-Լավ, բայց ինձ համար ևս շատ դժվար է ասել քեզ... չգիտեմ` ի՛նչն է պատճառը, - բժիշկն ակնհայտորեն հուզվեց:

Մի պահ լռություն տիրեց: Վահրամը չէր նայում բժշկի կողմը: Նրան ամեն ինչ պարզ դարձավ: Իր վիճակն ավելի քան ծանր է: Վերջապես խախտեց լռությունը.

-Որքա՞ն ժամանակ ունեմ:

-Հաստատ չեմ կարող ասել, դեռ երիտասարդ ես, և օրգանիզմը կարող է պայքարել, ուղղակի ամեն ինչ շատ արագ է զարգացել:

Բժիշկը թղթերը մեկնեց Վահրամին: Նա մի քանի րոպե լուռ կարդում էր ու նայում տոմոգրաֆիայի արդյուննքերը:

-Գլխուղեղի այդ հատվածում վիրահատական միջամտությունն անհնար է, որքան թույլ են տալիս իմ գիտելիքները հասկանալ:

-Այն բավական արագ է աճում, իսկ աճը մեծացնում է ներգանգուղեղային ճնշումը: Խնդիրն այն է, որ ցանկացած պահի կարող են վնասվել անոթներն ու այդ ժամա...

- Մահն ակնթարթորեն կլինի, - շարունակեց Վահրամը:

-Ո՛չ, այդպես մի ասա, եթե կա մեկ հույսի նշույլ անգամ, պետք հավատալ դրան:

Վահրամը նայեց ուղիղ բժշկի աչքերի մեջ:

-Այդ հույսի նշույլը իմ պարագայում միայն կյանքիս տանջալից րոպեներն է շատացնելու:

-Տղաս, դեռ երիտասարդ ես, գուցե ամեն ինչ այլ կերպ լինի. պետք է փորձել ամեն դեպքում...

-Ես կարծում եմ եթե վիճակված է մեռնել, ուրեմն մահվանը պետք է ընդունել արժանապատվորեն: Այսպես թե այնպես, մեռնելու ես մի օր:

-Վահրամ, որդիս, ամեն դեպքում լսիր իմ խորհուրդը, այսօր շատերը բուժվում են, և դեռ հույս կա...

-Ես գիտեմ, բայց նրանք գուցե հավատում էին, որ կապաքինվեն, ու իրենց հավատը օգնում է, բայց ես չեմ հավատում:

Վահրամը վեր կացավ:

-Կարծում եմ, դեռ կհանդիպենք, երբ սկսվեն ավելի ուժեղ ցավեր, ստիպված կլինեմ նորից դիմել ձեզ...

-Ես առաջարկում եմ մտածել բուժում սկսելու մասին, և գուցե նաև վիրահատության:

Վահրամի դեմքին տխուր ժպիտ երևաց:

-Կմտածեմ: ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ...