Միգելի հայացքը վառում էր նրա պարանոցը: Տասնյակ հազարավոր մանր կրակներ վազվզում էին Իզայի մեջքի վրայով և չկարողանալով այլևս դիմանալ, նա շրջվեց: Նույն հայացքն էր, նույն դեղնավուն աչքերը, որոնք արևի լույսից կարծես թափանցիկ էին դարձել:
– Դու կարող էիր չգալ:
Միգելը տխուր ժպտաց: Ամեն ինչ կրկնվում էր, և միայն այդ մտքից գլխացավի պես մի բան էր առաջանում նրա մոտ:
– Բայց ես եկա:
Իզան տանջող համառությամբ ուսումնասիրում էր տղայի դեմքը:
– Ծերացել ես:
Երկուսի մտքերն էլ նույնն էին: Երկուսն էլ պատրաստվում էին ասել խոսքեր, որոնք պետք է ցավեցնեին մյուսին, և լռում էին: Այնինչ շուրթերն ազատություն էին ուզում, լեզուն պատեպատ էր տալիս իրեն, որ խոսի, գոռա, բայց…
Մեղավոր չկար: Ամեն ինչ վաղուց պարզ էր երկուսի համար էլ, ու միայն ժամանակ ձգող այս խաղն էր կապում երբեմնի անքակտելի հանգույցով կապակցված սրտերն իրար:
Իզան նայում էր իր ծերացող, հոգնած Միգելին: Նրանց բաժանում էր մի ամբողջ մետր, բայց նա շոյում էր նրա դեմքը, չորացած վարսերն ու կրծքին սեղմում նախկինում հազար անգամ իրեն շոյած ձեռքերը:
Միգելը չէր արտասվում, բայց ժլատ արցունքները գլորվելով հավաքվում էին այտերի անկյունում գոյացած փոսիկում, որպեսզի հանգչեն Իզայի շուրթերի վրա, որոնք այդպես էլ չեն կարողանա համբուրել նրան:
– Ծերացել ես:
Գլխացավը վերջնականապես հաստատում էր իր դիրքերը, և ազդանշաններն արդեն սպառնում էին լուրջ հետևանքներ ունենալ:
– Դու կարող էիր և չգալ:
– Կարող էի:
– Բայց դու եկար:
– Թեկուզ կարող էի չգալ:
– Ու ես ծերացել եմ:
Զառանցանքի նմանվող այս երկխոսությունը չէր լսում ոչ ոք: Ոչ դռան մոտ կանգնած օրենքի ներկայացուցիչը, որը հետևում էր ժամանակին, ոչ էլ մյուս կալանավորները, որոնցից բաժանում էր միայն ապակե ամուր պատը: Ոչ ոք…
– Ես էլի կգամ:
– Կարող ես չգալ:
– Բայց կգամ:
Իզան ձեռքերով հպվեց պարանոցին. վառվում էր: Կրակները դադարել էին վազվզել մեջքի վրայով, բայց մի սառը հոսանք սղոցում էր ներսից:
– Ես ծերացել եմ:
– Կգամ…էլի:
Ժպտաց: Նա գիտեր, որ Միգելն էլ երբեք չի գա: Գիտեր, որ բոլոր պատկերացումներն ու երազները միաձուլվել էին իրար ու հիմա հանդարտ հանգչում էին, և խանգարել չի կարելի…
Միգելը չի գա երբեք…չի հասցնի:
Երկու շաբաթ:
Ընդամենը երկու շաբաթ հետո ի կատար կածվի Իզայի մահապատիժը: Պատերը չէին ճնշում, բայց ամեն քայլին զուգահեռ գիտակցությունը ստիպում էր ընդունել անընդունելի թվացող իրականությունը:
Սիրտը կուչ էր գալիս: Սիրտը հևում էր:
Ու նա ծերացել էր:
Դանակի տասնմեկ հարված, որից չորսը` ուղիղ սրտին: Աշխարհներն առանձնացան. եղբայրը մահացավ, Իզան կմահանա երկու շաբաթից, իսկ ինքը… ինքը կապրի` մահանալով նրանցից յուրաքանչյուրի հետ, միասին, ծերանալով…
Տասնյակ հազարավոր մանր կրակներ վազվզում էին Միգելի հոգնած դեմքի վրայով:
Գլխացավի պես մի բան սպառնում էր դառնալ կյանքի անդավաճան ընկերը:
Միգելը հոգնած էր…
