Հոդվածներ

Մի գաղտնիք բացեմ… Երկար տարիներ լռել եմ, գուրգուրել այդ գաղտնիքը, բայց քանի որ այսօր երկուսն էլ չկան՝ բացահայտեմ: Նրանք ինձ երկնքից կներեն:

1986 թվականին վախճանվեց Մետաքսյա Սիմոնյանը… Հուղարկավորությունը բացառիկ էր… Օպերային թատրոնի ճեմասրահի մի անկյունում կանգնած էր ՍՈՍ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ: Մոտեցա: Աչքերն արցունքներով լցված էին: Ձեռքերը դողում էին: Ձեռքը դրեց ուսիս. -Լևոն ջան, մեր Մետաքսն էլ չկա: Ու լաց եղավ երեխայի նման:
    
     Շարունակությունը ՝ http://aadmag.am/%D5%B1