Հոդվածներ

Կյանքը երկրի վրա սկիզբ է առել Հայկական Լեռնաշխարհից, որն իրենից ներկայացնում է Դրախտը և որն իր իր մեջ ամփոփում է Եդեմը՝ Արցախը: Ի սկզբանե եղել է համերաշխություն մարդկանց մեջ մինչև մարդկային հատկանիշների արթնացումը: Մարդը հոգևոր սկիզբ ունի, որի հակառակ կողմը նյութն է՝ դրամը. մարդ-դրամ, այսինքն, մարդը կամ ընդունում է իր հոգևոր սկիզբը և խոնարհվում է Արարչին, կամ դառնում է նյութի ծառա՝ անտեսվելով Արարչի կողմից: Ոմանք կարծում են, որ մարդու թիվը 6-ն է, քանի որ Աստված արարեց մարդուն վեցերորդ օրը, բայց մոռանում են, որ խոսքը մարմնի մասին է, իսկ չէ՞ որ նա շունչ դրեց մարդու նյութի մեջ՝ այդպիսով մարդուն տալով հոգի, և, ուրեմն, մարդու թիվը ՝ 6 նյութ+1հոգի, շունչ=7: Ստացվում է, որ 6-ը անհոգի մարդու թիվն է, Արարչի կողմից անտեսված մարդու թիվը: Ահա այդ հոգևոր էակը արարվեց ու դրվեց Հայկական Լեռնաշխարհում և կոչվեց ՀԱՅ՝ ՄԱՐԴ: Եվ այդ մարդը կրում էր Տիեզերքի ողջ ինֆորմացիան, նա ճանաչում էր Աստծուն, գիտեր իր սկիզբը և գիտեր իր առաքելությունը: Երկրի Արքաները ևս այդ ինֆորմացիայի կրողներն էին. նրանք Արևորդիներ էին՝ Տիեզերական գիտությամբ ողողված, նրանք սկիզբ դրեցին աստղագիտությանը, փիլիսոփայությանը, նրանց առաքելոթյունն էր կառուցել, շենացնել, ուսուցանել, կրթել ...մինչև այլազգերի մոտ հայի նկատմամբ կխոսեր չարությունը, այսինքն, հայի տուն կմտներ վեցերի բազմությունը: Հայը գիտեր Տիեզերական էներգիայի կուտակման վայրը: Սխալն այն էր, որ հայ մարդը այդ վայրը ցույց տվեց այլոց՝ իր վրա ուղղելով չարակամներին: Այդ վայրը Արարատ լեռն է, որը լույս է, և, եթե կա լույս, կա նաև ստվեր, խավար, որի անունն է Սիոն (Ս.Ի. Ո.Ն.-սուտ իրականության ողեծիրը/ուղեծիր-օրբիտա/ նրա: Սիոն նշանակում է Արարչի ճանապարհից շեղված ճանապարհ: Սիոն բառի հականիշը ՍՅՈՒՆ բառն է՝ Սա ես եմ՝ ուղեծիրը նրա, այսինքն, Արարչի ճանապարհ:): ԴԺվար չէ կռահել հայի չարակամ եղբորը. դա հրեան էր: Հրեան Աստծո 4-րդ զավակն է, թուրքի երկվորյակ եղբայրը: Նրանք աստվածաշնչյան Հակոբն ու Եսավն են: Եսավ նշանակում է "ես ավելին եմ". մեծամտություն, որ թուրքի կարևորագույն հատկանիշն է մինչ օրս: Եսավն անասնապահ էր, այսինքն, քոչվոր և նա ուներ մեկից ավելի կին: Իրականում քրիստոնեության ու մահմեդականության տարբերությունը բազմակնությունն է, և թուրքն առաջին մահմեդականն է:

Հակոբը, խաբեությամբ ստանալով հոր օրհնությունը, վտարվում է հոր տնից... և կոչվում է Իսրայել՝ խաբեբա և համարվում է հրեայի նախահայրը: Ահա թե ինչու նա չարությամբ լցվեց հայի նկատմամբ, այսինքն, իր հոր՝ Իսահակի և նրա սերունդների նկատմամբ: Նրա կարևորագույն նպատակը դարձավ հայի տիեզերական ժառանգությունը խլելը և իրեն աստվածային ծագում վերագրելը: Հային տրված էր հսկա օրրան՝ լույս Արարատով: Թուրքին ոչինչ տրված չէր, նա պարզապես կարող էր ապրել մեծ եղբոր տանը, Հայկական լեռնաշխարհում: Հայի մյուս եղբորը՝ պարթևին ևս տրված էր հսկա օրրան՝ Պարթևստանը, որը մեր օրերում ևս չի պահպանվել: Իսկ ահա փոքր եղբայրը արժանացավ խավարին՝ Սիոնին: Լինելով խաբեբա՝ հրեան իր զույգ եղբոր՝ թուրքի ձեռքով սկսեց իր դավադրությունը, ինչին էլ նպաստեց Եսավի մեծամտությունը: Ասվածի ամենավառ օրինակը 1915թ-ի ոճրագործությունն էր...

Հայն իր եղբայրների համար միշտ եղել է բարեկամ, օգնության ձեռք մեկնող, որը միշտ հետ է եկել չարակամությամբ: Հայը հզոր էր հոգով, ուժեղ՝ մտքով, օժտված էր արարչագործությամբ և խոնարհ էր Արարչին՝ Արամազդին: Հայը գիտեր իր Աստվածներին, գիտեր, որ ընտանիքն առանց ներդաշնակության չի լինում, որ ամեն տեղ է պետք հավասարություն, նա գիտեր կնոջ դերը և պաշտում էր Արամազդի երեխաներին՝ Միհրին, Անահիտին ու Նանեին, ով էլ հենց արական և իգական սեռերի ներդաշնակությունն էր: Հրեան շատ լավ գիտեր, որ հայի կործանման բանալին հային դավանափոխ անելն է, ինչը վերջիվերջո նրան հաջողվեց:

Ո՞վ էր Հիսուս Քրիստոսը, ո՞րն էր նրա առաքելությունը և ինչի այն վերածվեց: Սկսենք անունից. ինչպե՞ս է բացվում Հիսուս Քրիստոս հայերեն:

Հիսուս՝ հիմա՛ր, սուս, հիվա՛նդ, սուս

Քրիստոս՝ քրիստ-կրեստ-խաչ-մարդ-հայ /Արարիչն իր էությամբ խաչի տեսքով արարեց մարդուն ջրից՝ ունակություններով: www.nordar.am ի սկզբանե/, ոս՝ հունարեն վերջածանց, որ նշանակում է եղածներից մեծագույնը: Համադրելով բառերը՝ ստանում ենք Հիսուս Քրիստոս՝ հիմարին և հիվանդին սաստող մեծագույն հայ: Նա չէր կարող հրեա լինել, քանի որ սկիզբը հայն է, քանի որ ստվերից լույս չի ծնվում, քանի որ Տիեզերքը հայերեն է, քանի որ դրախտը Հայկանան լեռնաշխարհն է՝ իր Եդեմ Արցախով /Արցախ՝ Արարչի ցախ, ցախ հին հայերենում անվանվել է անտառը, այգին: Արցախ՝ Արարչի այգի, պարտեզ/: Հայը գիտեր ով է Հիսուսը: Հիսուսն եկավ ուսուցանելու, բայց ոչ քարոզելու, եկավ փրկելու, բայց ոչ ավերելու, եկավ բժշկելու, բայց ոչ սպանելու: Նա եկավ ասելու՝ ես եմ Արարչի որդին, ով ամփոփում է Տիեզերքն իր մեջ, բայց ոչ՝ ես Աստված եմ. նա կրում էր Միհրի հոգին: Նա Արևն էր, հայի համար ընդունելի մի մարդ: Քանի դեռ Հիսուսը ողջ էր, ոչինչ փոխել չէր կարելի: Ամեն ինչ սկսվեց նրա չլինելուց հետո. հրեան անցավ գործի, և ահա սկսեցին կեղծել իրական տիեզերագիտությունը, որ Հիսուսն այնքան մոտեցրել էր հային, կեղծեցին գրերը: Այս ամենի համար պետք էր մեկը, ով կգար խավարից ու հային կտաներ խավար: Նա հայի առաջ ներկայացավ իբրև մեղավոր մեկը և խոստացավ հայի համար անել միայն լավը: Այդ մեկը Գրիգոր Լուսավորիչ անունը կրողն էր: Գրիգոր նշանակում է գրի գործ: Նա եկավ ու գրեց այն գործը, որի շնորհիվ հայը կամաց-կամաց կտրվեց արմատներից ու բռնեց խավարի ճանապարհը: Աստված երբեք չի ասում՝ քանդիր հինը, նա ասում է՝ կառուցիր նորը, նա չի ասում՝ սպանիր, եթե քեզ չեն լսում, նա չի ասում՝ ավերածություններ արա, որ ցույց տաս քո ուժը, նա չի ասում՝ քարոզիր, ու, եթե չընդունեն քո խոսքը, ուրեմն կարող ես պատժել նրանց, նա չի ասում, որ մարդը կենդանի է, ու դու կարող ես նրան քշել քո ուզած ուղղությամբ… նա ասում է՝ մի՛սպանիր, սիրի՛ր մերձավորիդ, մի՛ քանդիր, այլ շենացրու՛, մի՛ քարոզիր, այլ ընդամենն ասա՛, սովորեցրու՛ և վախի միջոցով մի՛ ապացուցիր քո թվացյալ հզորությունը:

Հայը միշտ եղել է Արևապաշտ, նա քրիստոնյա էր ի սկզբանե, նա ցեղակրոն էր, քանզի գիտեր իր ցեղի կրոնը, այն էր Արևապաշտությունը՝ Տիեզերագիտությամբ ողողված:

...Ի՞նչ եղավ 301թ-ին. ավերվեցին տաճարները, սպանվեցին մարդիկ, հայը դուրս ելավ հայի դեմ, բռնի ուժով մարդիկ թողեցին իրենց դավանանքը ու դարձան դավանափոխ: Քրիստոնեությունը հզորագույն ուսմունք է, որը մարդուն անվանում է տիեզերական արարմունք, պայքարող էակ, ստեղծագործ հոգի, սիրող սիրտ, բայց ոչ երբեք հոտի մասնիկ, որ քշվում է հովիվի կողմից: Եվ մենք ունեցանք մեծագույն հովիվ Գրիգոր Լուսավորիչ: Այս իրավիճակը ձեռնտու էր միայն կրոնավորին, ով ներկայացավ իբրև Աստծո կապավոր և տիրեց նույն պետության հողերին: Վախի մթնոլորտում հայերը կորցրեցին իրենց, սակայն սա դեռ ամենը չէր: Ներկայանալով իբրև Արարչի մարդ, իբրև պայծառատես՝ Գրիգորը որոշեց միածնի իջնելու վայրը և կառուցեց Լույսի Տաճարը խավարի, դժոխքի մեհյանի վրա: Մինչ օրս պահպանված է Սանդարամետի մեհյանը, որի անմիջապես վրա կառուցված է Մայր Տաճարը: Գրիգորն իրեն վերցրեց Խոր Վիրապ անվանակոչված Անահիտ Աստվածուհու տունը: Ստացվում է, որ հրեան Գրիգորի միջոցով դեպի իրեն շեղեց Արարատի լույսը և մեզ ուղղորդեց դեպի խավար՝ այս կերպ իրագործելով էներգիաների փոխակերպումը: Հայն այդ օրից չունի պետականություն, ընկան թագավորությունները, հայը կորցրեց իր հոգու զորությունն ու մտքի ուժը, հոգևոր հատկանիշներին փոխարինելու եկան միայն մտքի, մարդկային հատկանիշները. հայը դարձավ նախանձ, ագահ, վախկոտ, թույլ, տկար ինչ-որ մեկը: Սակայն Արարիչն այստեղ էլ մեզ վերցրեց իր գիրկը. մենք հիմա ունենք Անահիտ Աստվածուհի՝ նայող Արարատին. նա Մայր Հայաստանն է, ով իր լռությամբ խնդրում է Արարչին պահել իր երկիրը, այն լույսի վերջին մասնիկը, որ կարթնացնի Արևորդիներին:

Հա՛յ ազգ, դու հզոր ես արմատներով, որոնք խեղճացել են մակաբույծ այլազգիներից:

Ազատի՛ր արմատներդ, որ կարողանաս աճել, նայել դեպի վեր ու հասնել քո սկզբին:

Դու՛ տվեցիր աշխարհին ամեն ինչ՝ քեզ զրկելով ամեն ինչից:

Արթնացրու՛ հոգիդ:

Վառի՛ր լույսը քո մեջ:

Սիրի՛ր քեզ, որ լինես սիրելի Արարչի կողմից:

Մի՛ համակերպվիր, եղի՛ր ըմբոստ քեզ բռնացողի հանդեպ:

Միավորվի՛ր Արևորդիներովդ, որ կարողանաս հաղթել ստվերին:

Դու՛րս նետիր օտարին քո միջից:

Հե՛տ բեր քո դավանանքը:

Դարձի՛ր դեպի տուն