Շատ հնում մի թագավոր հրամայում է բանուկ ճանապարհին մի մեծ ժայռաբեկոր տեղադրել: Հետո նա թաքնվում է ու հետևում, թե արդյո՞ք որևէ մեկը ճանապահից կհեռացնի ժայռաբեկորը:
Ճանապարհով սկզբում անցնում են վաճառականներ, հետո՝ թագավորության ամենահարուստ պալատականները: Նրանք պարզապես շրջանցում են ժայռաբեկորը և անվրդով շարունակում իրենց ճանապարհը: Նրանցից շատերը հայհոյում են թագավորին, որ ուշադրություն չի դարձնում ճանապարհների վիճակին, բայց ոչ մեկի մտքով չի անցնում ժայռաբերկորը հեռացնել ճանապարհից:
Հետո մի գյուղացի է անցնում ճանապարհով՝ շալակին բանջարեղենով լի մի մեծ զամբյուղ: Մոտենալով ժայռաբեկորին՝ գյուղացին գետնին է դնում իր բեռը և փորձում է ժայռաբեկորը գլորելով մոտակա փոսը գցել: Մեծ ջանքերի գնով նա կարողանում է դժվարին գործը գլուխ բերել:
Հետո, երբ կռանում է, որ շալակն առնի իր բեռը, ժայռաբեկորի տեղում մի քսակ է տեսնում: Բացում է քսակը. այն լցված է լինում ոսկեդրամներով: Գյուղացին քսակում նաև թագավորի ձեռքով գրված մի գրություն է գտնում, որով նա ասում էր, թե ոսկին պատկանում է նրան, ով ճանապարհից կհեռացնի քարը:
Եվ գյուղացին անմիջապես հասկանում է այն, ինչը շատ մարդիկ երբեք չեն հասկանում, այն է՝ մեր ճանապարհի յուրաքանչյուր խոչընդոտ մեզ առիթ է տալիս բարելավել մեր ճակատագիրը:
