ԽՍՀՄ կործանումը պետքա ապացուցեր, որ ոմանց ուզած աբստրակտ, ամեն տեղ փնտրվող ու ոչ մի տեղ չգտնվող ՝՝ազատությունը՝՝, ՝՝անկախությունը՝՝ պտի հայի ու մնացած հետխորհրդային ժողովուրդների համար դառնար ազգային անվտանգության համար մի մեծ պատուհաս:
Մեր օրերում մեծամասնության ու հատկապես՝ աշխատավոր մեծամասնությանը հանգիստ չի տալիս ԽՍՀՄ կործանման պատճառների հարցը: Տրամաբանորեն ու հոգեբանորեն, եթե ներկայիս կյանքի որակը լավը ըլներ, նման հարցը չէր դառնա հասարակայնության համար քննարկման առարկա. ՝՝Ջհանդամը, թե չկործանվեց՝՝, կասեյին ու առաջ կնայեին: Բայց նման վերաբերմունքի չի արժանանում էդ հարցը ճիշտ էն պատճառով, քանի որ մարդիկ անձամբ իրանց մաշկի վրա զգացին ԽՍՀՄ կործանման բոլոր ահարկու հետևանքները՝ սովը, հիվանդությունները, թերսնումը, աշխատանքում՝ մասնավոր կոչվածի ձեռին ստրուկի կարգավիճակում հայտնվելը, պատերազմը, թալանչիական մասնավորեցման պրոցեսը, արտագաղթը, որոնք ի դեպ, շարունակվում են մինչ օրս: Էս ամեն ինչը ապացուցեց, որ ԽՍՀՄ կործանումը ցանկալի պրոցես էր թե՛ ներսի կառավարող էլիտայի մեջ առկա դավաճանական ուժերի համար, թե՛ արտաքին շահագրգիռ ուժերի համար, որոնք պրոպագանդայի միջոցով ԽՍՀՄ հանրությանը ներշնչեցին կեղծ իդեալներ ու էդ կեղծ իդեալների ու ագահության բնազդի վրա խաղալով երկիրը մատնեցին կրախի:
Էս ամենը, ինչը որ նախկինում ու հիմայա կատարվում, ապացուցումա, որ ԽՍՀՄ գոյությունը պատմական անհրաժեշտություն էր, որի գոյհության հարատևման համար հանուն մեծամասնության կենսական շահերի պետք էր պայքարել բոլոր ու նույնիսկ՝ ծայրահեղ մեթոդներով, միջոցներով:
Վստահաբար կարելիյա պնդել, որ հայրիկյաննների նմաններին ժամանակին գնդակահարելը յուղոտ վերջակետ կդներ ամեն տեսակ խառնակչություններին ու դավադիր գործարքներին:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, էնշոփինգ
03.09.2017
