Makaleler

Մի անգամ…...

Կար մի կղզի, որտեղ ապրում էին զգացմունքը և մարդկային արժեքները` լավ տրամադրությունը, տխրությունը, իմաստությունը . . . ինչպես նաև մնացած բոլորը, այդ թվում սերը: Հանկարծ մի օր բոլոր զգացումներին հայտնեցին, որ կղզին շուտով խորտակվելու է: Հետեվաբար բոլորը պատրաստեցին իրենց նավակները և գնացին: Միայն սերը սպասեց միայնակ, մինչև վերջին րոպեն: Երբ կղզում մնաց մի կտոր ցամաք, սերը որոշեց օգնություն խնդրել: Հարստությունը անցնում էր սիրո մոտով և սերը օգնություն խնդրեց նրանից,

-Հարստություն դու կարող ես ինձ վերցնել քեզ հետ:

-Չեմ կարող, որովհետև իմ նավակի մեջ շատ ոսկի ու արծաթ կա և քեզ համար տեղ չկա:

Հետո սերը օգնություն խնդրեց հպարտությունից,

-Հպարտություն խնդրում եմ ինձ վերցրու քեզ հետ, իսկ վերջինս պատասխանեց,

- Չեմ կարող, իմ նավակում ամեն ինչ գեղեցիկ է, դու կարող ես փչացնել ամեն ինչ:

Այդ ժամանակ սերը դիմեց տխրությանը,

- Տխրություն խնդրում եմ վերցրու ինձ քեզ հետ:

Ախ սեր, -պատասխանեց տխրությունը, - այնքան տխուր եմ, որ ուզում եմ մենակ մնալ:

Հետո լավ տրամադրությունը անցնում էր սիրո մոտով, և նա այնքան երջանիկ էր, որ նույնիսկ չնկատեց, որ իրեն կանչում են:

Հանկարծ ինչ-որ ձայն ասաց . «Գնանք սեր ես քեզ կվերցնեմ ինձ հետ»: Կանչողը մի ծերուկ էր: Սերը իրեն այնքան երջանիկ և ուրախ զգաց, որ մոռացավ ծերուկի անունը հարցնել: Երբ նրանք հասան ցամաքին, ծերուկն անհետացավ : Սերը հասակացավ, թե որքան էր պարտական ծերուկին և հարցրեց իմաստությունից,

- Իմաստություն կարող ես ասել ով ինձ օգնեց:

-Դա ժամանակն էր, պատասխանեց իմաստությունը:

-Ժամանակը, հարցրեց սերը, Բայց ինչու այնպես ստացվեց, որ ժամանակը օգնեց ինձ: Իմաստությունը պատասխանեց,

- Որովհետև միայն ժամանակը գիտի, թե ինչքան կարևոր է սերը կյանքում...