Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,
Մեր Հայաստան աշխարհ, մեր վիրավոր երազ։
Կորցնում ենք մենք քեզ, տալիս հորդաներին,
Ոհմակներին տալիս՝ ոսկի ավար որպես։
.
Պաշտպանում ենք մերթ քեզ վերջին շնչում անգամ,
Մերթ լքում ենք, թողնում ոսոխներիդ գերի։
Մի՞թե, մի՞թե իրոք անարժան ենք մենք քեզ,
Մեր Հայաստան երազ, մեր լուսավոր հրաշք։
.
Պատմությունը բնավ մեզ չդարձավ խրատ,
Եվ չդարձավ մեզ դաս պարտությունը երբեք։
Մենք ե՞րբ, մենք ե՞րբ այսպես թեթևամիտ դարձանք,
Մեր լուսեղե՛ն ոստան, մեր դասագիրք-մատյան։
.
Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ դարձի, ինչո՞ւ խելքի չեկանք,
Երբ թշնամին ինքն է պարտադրել դա մեզ։
Ինչո՞ւ թագդ հաճախ նյութապաշտն է դրել,
Գերադասել շահն իր, քեզ թիկունքից խփել։
.
Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,
Սուր են հանում քո դեմ քանի՛ անգամ արդեն,
Բայց ես այսօր պիտի ոչ թե արցունք թափեմ,
Այլ որոտամ վրեժ, այլ արձակեմ շանթեր։
.
Այլ արձակեմ շանթեր մեր եղեգան փողից։
Այլ արձակեմ շանթեր նետից մեր եռաթև։
Այլ արձակեմ շանթեր հանուն քո մեծ վաղվա,
Հանուն քո մեծ փառքի, ապագայի լուսեղ։
.
Թող քո առջև խոնարհ՝ ներում հայցենք հիմա։
Թող քո առջև ծնկենք, բայց մի՛ ներիր դու մեզ։
Դու մեր փյունիկ խոցված, մեր մարմնեղեն երազ,
Մեր երկնատուր հրաշք, մեր Հայրենիք միակ։
