Հոգելույսի իմ մարմինն էր նյութը տարրական
Եվ սկիզբն էր ոչնչի մեջ՝ բանը առնական,
Մենավորիկ մի հույզ մնաց ինձ այդ օրերից,
Դու ժպտում ես, ես հրճվում եմ նորից ու նորից։
Ինձ ասում ես, թե լուսնկա ծիրն է երկարում
Եվ չգիտես, ինչ երկիր է բնանկարում,
Ես ասում եմ, որ ջրերին անթարթափ նայես,
Ինչ իմանաս, դեպի արեգ էլ երբ կնավես։
Մոլոր ակն այս Տիրոջ կամքով քանի արարվի,
Ինձ կփնտրես Հրատին մոտ, Երևակից ցած,
Քանի պարսեկ պիտի անցնի, որ օձն արքայիկ
Իմացության ծառից ջնջի տեսարանն անցած։