Статьи

* * *
     Ախ, նվիրակա՞ն ասեմ, թե՞ ըղձյալ
     այս լույսը, որը բացվում է դանդաղ
     և հաջորդ պահին
     արդեն ամենքի կյանքով է լեցուն:
     Ախ, նվիրակա՞ն ասեմ, թե՞ ըղձյալ
     այս օրը, որը բարձրացավ խաղաղ՝
     կես ճանապարհին հայցելով երգեր:
     Մտավախությամբ ընդունում եմ քեզ
     ու գորովանքով պարում եմ շուրջդ,
     թող որ ձայները ընթանան երթով
     և լռությանը ձայնարկու դառնան,
     ու հնարավոր զարդերով փայլեն,
     ու հնարավոր պատկերով զուգված
     նորը կըրկընեն:
     Ախ, ի՞նչ եմ կանգնել պաղ նվիրումով
     ու պաղ հայացքով ընթերցում եմ ինձ,
     կարծելով՝ նորը հարթ է ու գերող
     ու ձայնարկու չէ կախվող տողերին:
     Հրաժեշտի եմ կանգած այս պահին
     և նվիրումով կյանքն եմ ընթերցում
     ծալ-ծալ դաշտերի,
     կարծելով՝ օրը թե մի պահ սահի,
     խոնջանք է տալու
     ու հրապույրը բացելուց առաջ
     տանելու է վեր,
     որ մոռացումի զուգերգը հուշի
     և կյանքը, իբրև նվիրումի դուռ
     կարմիրով ներկի:
     Ախ, նվիրակա՞ն ասեմ, թե՞ ըղձյալ…
     Այդ դու ես, որը պիտի ինձ հարցնի.
     -Տե՞ր ես, որդյակ իմ, գալիք օրերին: