Ի՞նչ էիր դու՝ ժամանակ, օդ, տարածություն, ծառ, տերև թե ի՞նչ:
Ասա ինձ խնդրեմ՝ ի՞նչ էիր դու սակայն:
Մի աներևույթ էա՞կ
Թե քամի, որ փոթորկեց իմ սիրտն ու հոգին
Ոոոոչ, կարծես թե աղետ էիր դու,
Որը ավերեց կյանքս:
Ինձ համար դու իրոք օդ էիր....
Օդ, որը շնչում էի, առանց որի ապրել չէի կարող:
Օդից առավել մի ամբողջ տիեզերք էիր ինձ համար,
Մի աներևակայելի տարածություն, որը զգում էի:
Մի ծառ դյութիչ, մի տերև, որի խշշոցը այնքա՜ն հաճելի էր:
Մի աներևույթ էա՞կ:
Այո՛, աներևույթ էիր սակայն:
Այդպես էլ չհասկացա, թե ինչ էիր կամ թե որտեղից...
Կարծես ջուր լինեիր, որ հոսում էր կյանքովս՝ չթողնելով մեռնել:
Այո՛, ջուր, որի սկիզբը չգիտեի և ոչ էլ վերջը իմացա...
Ի՞նչ էիր դու, ի՞նչ,
Կորած երա՞զ, թե՞...
Ինչևէ, գուցե կորած երազ,
Որը տեսել էի մի անգամ և այդպես էլ գտնել չկարողացա...
Չեմ հասկանում. միթե խաբվել եմ, միթե տարվել եմ այդ երազով, որը այնքան հաճելի էր:
Ու՞ր ես, ի՞նչ ես կամ գուցե ո՞վ ես:
Արևից պոկված մի շող էիր
Կամ թե արծաթ լուսնի տակ քողարկված մի լույս,
Որին այդպես էլ չկարողացա հասնել:
Ուշացա, թերևս...
Դաշտում բացված մի վայրի ծաղիկ էիր,
Որին նույնիսկ պոկել չկարողացա:
Մի չգտնված մոլորակ էիր գուցե,
Մի անհայտ տարածություն, մի արև, լույս, օդ, շող, աղետ, քամի, ջուր,
Որի ոչ ծագումը իմացա, ոչ էլ կարողացա հասնել այդ ամենին:
Ուշ էր, շա՜տ ուշ...
Գուցե չգիտակցված ուշացում, որը դիտվեց գիտակցված:
Հիմա ուշ է, չափազանց ուշ...
