Ու սպիտակը դարձյալ կներկվի կարմիր,
Մինչև կդառնա մարդկային արյուն,
Եվ դաշտերում այս փշոտ, ամայի
Մարտեր կսկսվեն կրկին ապարդյուն:
Գույների հավերժ մշուշից պոկված,
Արյան նման լերկ ու անտանելի,
Մարտերի անշուք տագնապից հոգնած
Կլսվի ձայնը հուժկու գալիքի:
Երանգների մեջ մոլորված կռվի
Պայքարն անհեթեթ՝ ցավերով լցված,
Գույները դաշտի կձուլվեն իրար.
Ահա՝ որդիներն են գալիս մշուշի:
Սառնասիրտ՝ ինչպես դահիճը մահվան,
Անխիղճ են՝ ինչպես գիշերները մութ,
Նրանց ոտքերի խուլ դոփյուններից
Հազար քաջասիրտ մարտիկներ ընկան:
Նրանց աչքերի կարմիր դժոխքում
Վառվող հոգիներն էին բղավում անհույս,
Թախիծ չկար անգամ նրանց սրտերում,
Եվ չկար այնտեղ կյանքի ոչ մի լույս:
Մշուշից պոկված դիվահար դեմքեր,
Անընթեռնելի էր ապագան նրանց,
Կռվի սարսափում մրոտ ու անանց
Թողնելու են դեռ բյուրավոր հետքեր:
Բայց արևներից կծնվեն մարդիկ,
Հոգիները՝ փարոսներ վառված,
Եվ կգան նրանք որպես փոթորիկ
Իրենց սրտերում կարոտը պահած:
