Քանի ու քանի խաղեր եմ հաղթել, քանի ու քանի սրտեր եմ կոտրել, ու ինքս ինձ «դավաճան» կոչել:
Այո... դավաճան եմ ես, դավաճան եմ ինքս ինձնից անկախ քեզ սպասելու համար:
Այո, սիրելիս, դավաճան եմ ես, ինքս ինձնից թաքուն երազելու համար, դավաճան եմ նաև հավատալու համար:
Ինքս ինձնից անկախ, ինքս ինձնից թաքուն քեզ պատկերացնելու համար, անշուշտ, դավաճան եմ ես:
Դավաճան եմ հազարին հազարով մերժելու, հազարից հազարով առհամարելու, քեզ մեծարելու, քեզ երազելու համար:
Իհարկե, համաձայն եմ, դավաճան եմ քեզ ներելու համար:
Դավաճան եմ ես, ընդունում եմ:
Դավաճան եմ, որ ինքս ինձ դավաճան կոչեցի:
Դավաճան եմ իմ անդավաճան սիրով, սիրելիս:
Այո, դավաճան եմ քեզ չլրացնելու համար:
Դավաճան եմ իմ հույսով, իմ հավատով, որ սպանեցիր երկու վայրկյանում: Ախ, դու իմ անդավաճան, ներիր դավաճանիդ, գուցե և հետո դառնամ «անդավաճան» քեզ` ԴԱՎԱՃԱՆԻԴ:
