Статьи

    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
     Առավոտյան, երբ դուրս եկավ եզերք,

Ես եղա լուռ ականատեսը նրա:

Այս արևը հոգնած էր, կարծես ծեծված մթից,

Իսկ շողերն այնքա~ն թույլ Երկրի վրա:

    

Կորել էր ստվերս.այն էլ չէի տեսնում,

Ջերմություն չկար.շոգը ննջել էր,

Արդեն զգալն իսկ դժվար էր թվում...

Արևի ամենօրյա համբույրն անգամ բթացել էր:

    

Կարծես վերջին արևն էր հորիզոնում հայտնվել.

Սրտիս մորմոքն, ավա՜ղ, չէի հասկանում,

Լուռ էին փողոցները, միայն քամին էր իր ճամփան բռնել

Ու մեղմ սուլելով առաջ էր ընթանում:

    

Երկինք ու երկիր, իրար ձեռք բռնած,

Արևի վերջին գալուստն էին տոնում,

Իսկ ես մենացել էի այս աշխարհում սնոտի,

Ձեռքս սրտիս դրած՝ արևի սիրո առեղծվածն էի տենչում:

    

Ես լուռ ժպտացի շուրթերս սեղմած,

Արևին վերջին հրաժեշտ տվի,

Իսկ մութը դանդաղ խտացավ

Ու քայքայեց մետաքսե շողերն արևի:

    
    

Գոհար Սարգսյան