Առավոտյան, երբ դուրս եկավ եզերք,
Ես եղա լուռ ականատեսը նրա:
Այս արևը հոգնած էր, կարծես ծեծված մթից,
Իսկ շողերն այնքա~ն թույլ Երկրի վրա:
Կորել էր ստվերս.այն էլ չէի տեսնում,
Ջերմություն չկար.շոգը ննջել էր,
Արդեն զգալն իսկ դժվար էր թվում...
Արևի ամենօրյա համբույրն անգամ բթացել էր:
Կարծես վերջին արևն էր հորիզոնում հայտնվել.
Սրտիս մորմոքն, ավա՜ղ, չէի հասկանում,
Լուռ էին փողոցները, միայն քամին էր իր ճամփան բռնել
Ու մեղմ սուլելով առաջ էր ընթանում:
Երկինք ու երկիր, իրար ձեռք բռնած,
Արևի վերջին գալուստն էին տոնում,
Իսկ ես մենացել էի այս աշխարհում սնոտի,
Ձեռքս սրտիս դրած՝ արևի սիրո առեղծվածն էի տենչում:
Ես լուռ ժպտացի շուրթերս սեղմած,
Արևին վերջին հրաժեշտ տվի,
Իսկ մութը դանդաղ խտացավ
Ու քայքայեց մետաքսե շողերն արևի:
Գոհար Սարգսյան
