Կա մի ծամված ու արդեն իսկ հոգնեցնող, բայց, այնուամենայնիվ, ճշմարտություն, ասում են` սիրուց դեպի ատելություն մեկ քայլ է և ճշմարիտ է նաև գաղափարի ճիշտ հակառակ տարբերակը: Մի բան էլ կա: Ճշմարտությունների զգալի մասը ճշմարտություն է դառնում միայն այն պատճառով, որ դրա մասին չափազանց շատ են խոսում: Ինչքան շատ մարդ է հավատում այս կամ այն գաղափարին այնքան ճշմարտացի է թվում այն:
Ամեն մարդ իր ճշմարտությունն ունի, սակայն իրականությունը մեկն է:
Եկեք բոլորով աղմկենք, որ դեբիլները խելոքանում են: Ու որքան շատ մարդ հավաքենք մեր այս գաղափարի շուրջ, այնքան ավելի շատ դեբիլներ կսկսեն խելոքանալ:
Ախր մարդիկ այնքան են դեբիլացել, որ փոխանակ նստեն ու սկսեն բացահայտել իսկական գրականության հետաքրքրաշարժ էջերը, նախընտրում են նստել համակարգչի առաջ և քրքրել համացանց կոչված ժանտախտի կեղտոտ ու մրոտ հղումերը: Մարդկանց համար ավելի հետաքրքիր է իմանալ, թե քաղաքական օլիգարխներն այս անգամ ինչ առիթով են իրար ուտում, քան ասենք Գրիբոեդովի «Խելքից պատուհասը»:
Բայց արդյո՞ք այդ ժանտախտը հենց համացանցն է, թե՞ ժանտախտավոր մարդիկ են համացանցում իրենց հարազատ ժանտախտը փնտրում:
Լիցքեր, լիցքեր, լիցքեր` և միայն դրական: Այս մասին շշուկով է խոսվում: Եկեք բղավենք բոլորով, որ համացանցում միայն ժանտախտ չէ թաքնվում: Պետք չէ հորդորել, որ ժանտախտն այնտեղից վերացնեն: Ո՛չ: Քանի մենք դրա վրա ժամանակ ենք վատնում, կեղտն ավելի է շատանում: Պետք է օրինակ լինել նրանց համար, ովքեր կեղտը մաքրությունից չեն տարբերում: Այդ ժամանակ նրանք կգան մեր հետևից:
Ես էլ չեմ ուզում իմ այս հորդորի վրա երկար ժամանակ վատնել: Ինչպես ատող մարդուց սիրող դառնալու, այնպես էլ ժանտախտավոր մարդուց առողջ դառնալու համար մեկ քայլ է պակասում:
Սա է իմ ճշմարտությունը: Գուցե կործանիչ ժանտախտի առաջ վատ է պայքարում, բայց պայքարում է, և սա է իրական:
