Статьи

    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
     Լիներ երազ մի ժամանակ,
     Լիներ չքնաղ մի հայրենիք,
     Լիներ խիզախ մի ժողովուրդ,
     Լիներ հսկայ մի Հայաստան:
    
     Նման լիներ նա Հայքին,
     Ու չլիներ նա գերի,
     Ունենար շատ որդիներ,
     Նման լինէին մեր Դաւթին:
    
     Այսպէս խօսում ու երազում,
     Ու հուսում էին մեր պապեր,
     Աղօթում էին Արարատին,
     Որը վկան է այս բանին:
    
     Անցան դարեր ու տարիներ,
     Եկանք հասանք մեր օրեր,
     Ու՞ր է Դաւիթը սասնայ,
     Ու՞ր է երկիրը այն հսկայ:
    
     Եւ ասացին պապերը ծեր,
     Մեղմ շոյելով գլուխը մեր.
     «Արդեն ժամն է պատերազմի,
     Գացէ՛ք, բերէ՛ք մեր Արարատին»:
    
    

Վարդան Հովէեան