Լիներ երազ մի ժամանակ, Լիներ չքնաղ մի հայրենիք, Լիներ խիզախ մի ժողովուրդ, Լիներ հսկայ մի Հայաստան: Նման լիներ նա Հայքին, Ու չլիներ նա գերի, Ունենար շատ որդիներ, Նման լինէին մեր Դաւթին: Այսպէս խօսում ու երազում, Ու հուսում էին մեր պապեր, Աղօթում էին Արարատին, Որը վկան է այս բանին: Անցան դարեր ու տարիներ, Եկանք հասանք մեր օրեր, Ու՞ր է Դաւիթը սասնայ, Ու՞ր է երկիրը այն հսկայ: Եւ ասացին պապերը ծեր, Մեղմ շոյելով գլուխը մեր. «Արդեն ժամն է պատերազմի, Գացէ՛ք, բերէ՛ք մեր Արարատին»: Վարդան Հովէեան
|