ԽՍՀՄ ժամանակաշրջանում առավել խոցելի խավ հանդիսացող արվեստագետները (նկարիչներ, քանդակագործներ, կերամիկներ և այլն) իրենց քիչ թե շատ ապահովված էին համարում: Դա հնարավոր էր մի պարզ մեխանիզմի շնորհիվ: Հատուկ ծրագրով պետությունը պատվերներ էր տալիս անհատ արվեստագետներին (օր` նկարիչների միության անդամներին և այլն):
Դրա շնորհիվ լուծվում էին մի քանի կարևորագույն խնդիրներ: Բազմաթիվ կարևորագույն շինություններ ունենում էին արտաքին և ներքին գեղարվեստական հարդարանք և ձեռք էին բերում մեծ մշակութային արժեք (այդ ճանապարհով են մեզ հասել նաև Մինասի որմնանկարները): Այս մեխանիզմը հնարավորություն է տալիս ազատվել "սոված արվեստագետներից", որոնք ինչպես հայտնի է հանդիսանում են մտավորականության սերուցքը և լուրջ դերակատարում ունեն հասարակական կարծիքի ձևավորման գործում:
Եթե հնարավոր է սպորտին հատկացնել 4 միլիարդ դրամ տարեկան բյուջե, ապա վստահորեն կարելի է մշակույթի նախարարությանը պարտադրել մոտ 1 միլիարդ հատկացնել նկարիչներին, քանդակագործներին և կերամիկներին:
Նապոլեոն Բոնապարտը, օրինակ, շատ լավ էր հասկանում մշակութային գործիչների կարևորությունը: Նա կես կատակ, կես լուրջ սիրում էր կրկնել. "Գրողներին ու ձիերին պետք է լավ կերակրել" ...
