Ամեն մի տող մի արցունք է: Ամեն անցնող օր սպասված հեքիաթի և հույսի ևս մի մարում է: Յոթ ամիս անցավ մեր Սեվ ապրիլից հերոս տղերք որ գնացին մեկը միուսի հետեվից: Մեր հայոց հողը ներկվեց կարմիր մայրերը սեվ հագան հայրերը զենք վերցրեցին: ԵՎ ախ այդ և ը մայրերը ողբում հայրերն եին կռվում կինը գոռումեր բերեք իմ սիրուս որդին գոչում էր հայրս չկա բերեք գրկեմ: Հարցեին տալիս իրենց զինվոր բալին ձայն չկար, աջքերը փակեր մարմինը քարացած...
