Քայլում ես ածելու սայրի վրայով, ընկնելը չափազանց հեշտ է, ոտքդ մեկ միլիմետր աջ կամ ձախ դնելու հնարավորություն չունես, ամեն սխալ շարժում հանգեցնում է անկման: Նորից բարձրանում ու կանգնում ես սայրի վրա, որպեսզի ողջ կյանքում անցնես այդ փոքրիկ, բայց բարդ ճանապարհը… ընդամենը մի ածելու չափ ճանապարհ, բայց սուր, կտրող, երբեմն ծակող: Ընկնում ես: Կարող ես պառկել սայրի վրա ու սողալ, բայց համոզված եղիր, վերքերն անխուսափելի են: Ածելու ծայրին լույս է վառվում, անընդհատ գնում ես դեպի լույսը, ընկնելով, կանգնելով, սողալով ու արնահոսելով, բայց գնում ես դեպի լույսը դեպի աստղը` չհասկանալով, որ Երկիրն ինքը աստղ է: Նույնիսկ ածելին ունի հաստություն, պետք է այն պարզապես նկատել ու ամուր կանգնել վրան: Այդ ածելու սայրը հենց կյանքն է… Գեղեցկությունը ճիշտ և ուղիղ գիծն է հակամարտությունների պայքարում, միջինը երկու տարբեր երևույթների, իրերի արանքում, որը տեսել են դեռևս հին հույները և անվանել արիստոն, այսինքն ամենալավը` համարելով չափ բառը, կամ, ավելի ճիշտ, չափի զգացումը այս բառի հոմանիշ: Ես պատկերացնում եմ գեղեցկության համար չափի զգացումը ինչ-որ շատ բարակ մի բան, ածելու սայր, քանի որ գտնելն այն և իրականացնելը նույնքան դժվար է, որքան քայլելը ածելու սայրի վրայով… Հ.Գ. ներշնչված Иван Ефремов «Лезвие бритвы» գրքից
|
