Երևի թե բոլորին էլ ծանոթ է դեպի ծիծեռնակաբերդ տանող Կիևյան- Հալաբյան գետնանցումը: Եվ եթե շատերն են ծաղիկները ձեռքներին անցել այդ ճանապարհով ու հասել հուշահամալիր, ապա մեծամասնությանն է գրավել գետնանցումում գտնվող ժամանցի վայրերը: Գուցե շատ տղաների մտքով անցել է ծաղիկները զոհերի շիրիմներին դնելու փոխարեն, այն նվիրեն մի գեղեցիկ մերկապարուհու:
Իսկապես, բարդագույն ու հոգեբանական ծանր իրավիճակ է ստեղծվում այն ժամանակ, երբ փորձում ես հատել այդ «ճահիճը»:
Գիշերային ակումբ, բար, հյուրանոց: Այս ամենը գտնվում է Երևանում`Կիևյան- Հալաբյան գետնանցումում:
Մեծ ներուժ է պետք այս ամենին դիմակայելու համար, չէ-որ այդ ճանապարհը ուղեկցում է սրբատեղի, մի վայր, որը հարգանքի է արժանի…
Իսկ այսօր մեզանից շատերը ստիպված են լինում անցնել այդ «թակարդի» միջով:
Տնօրենը չցանկացավ ներկայանալ, պարզապես քաղաքակիրթ ձևով փորձեց պատասխանել որոշ հարցերի.
«Մենք չենք խանգարում անցորդներին և չենք խաղտում ոչ մի օրենք, բոլորը տեղեկացված են մեր գործունեության մասին, ծածուկ ոչինչ չկա, և մեր երաժշտությունը չի խանգարում բնակիչներին ու անցորդներին» ասաց նա:
Բարոյական հիմունքներից ելնելով նման վայրերում նման տիպի շինարարական կառույցների ստեղծումը անհասկանալի երևույթ է: Այդ ճանապարհով անցնում են երեխաներ, որոնց անտարբեր չեն թողնում պատերի գրություններն ու նկարները:
Այստեղ բոլոր պայմանները ստեղծված են անցորդներին գրավելու և իրենց ճիրանները գցելու համար…բար, գիշերային ակումբ, հյուրանոց…ավելին ոչինչ պետք չէ շատերի համար, որ գիշերն անցկացնեն ջերմ, կրքոտ ու «բովանդակալից»…
