Մարդը նման է չհղկված ալմաստի որին հղկում է կյանքը դարձնելով ադամանդ կամ ապակի: Թե ինչ կդառնա մեզանից յուրաքանչյուրը կորոշվի միայն մեր մահից հետո, կախված նրանից, թե մարդիկ ինչ կխոսեն մեր հետևից: Շատերն ասում են, որ մեռնողի հետևից լավն են խոսում, այլ ոչ թե վատը. Սուտ է, մեռնողի հետևից միայն ճիշտ են խոսում: Մարդիկ գիտեն, որ հողն իրենց խոսքերը տեղ չի հասցնում ի տարբերություն այս կյանքում ապրող դավաճան մարդկանց, ովքեր ամեն վայրկյան ձգտում են վնաս պատճառել միմյանց….Ահա այսպես մենք ապրում ենք` ձգտելով ամեն վայրկյան հղկվել ու լինել լավը: Բայց բոլորի մոտ չէ, որ այդ ստացվում է: Ոմանք ի ծնե լինելով ադամանդ ձգտում են դառնալ ալմաստ, չզգալով թե ինչ սխալ են գործում: Ինչքան կարճ է մեր անցած ճանապարհը, այնքան շատ են մեր գործած սխալները: Ամեն մարդ էլ իր կյանքում սխալներ է գործում և հանդիպում անհաջողությունների հենց այդ անհաջողություններ էլ օգնում են մեզ հասնել նորանոր հաջողությունների: Վերջինիս հասնելու համար պետք է լինել ՄԱՐԴ և չձգտել կատարելության, պետք է միշտ հիշել, որ ամեն ինչի ձգտողը ոչնչի չի հասնի…Պետք է ձգտել ունենալ ոչ թե փող, այլ` ունենալ շատ ընկերներ ովքեր կօգնեն քեզ նվաճել բարձրունքներ, հղկվել այս կյանքում ու դառնալ փայլող ադամանդ…
