Քո կորուստի ցավը շատ մեծ է եղել,
Բայց ոչ առավել, քան քո պատիվը,
Քո անմեղ արյունն է այս հողին թափվել,
Ու քո անունն ես դու անմահացրել:
Քո մահվան օրից շատ անցան, տարիներ անցան,
Բայց այդ կարոտը կանգնել է շնչիս ու ստիպում է արտասվել կրկին:
Երբ քո մասին եմ հանկարծ մտածում,
Պատկերացնում եմ աչքերդ թախծոտ,
Կուրծքդ արյունոտ, որով պահեցիր ամբողջ ժողովուրդ.
(Որով դու դարձար անմահ մի հերոս),
Ու քո ժպիտը, որը չեմ տեսնի ես ամբողջ կյանքում:
Զինվոր թանկագին,
Որդի հայուհու, Դու անմահ եղիր,
Ու հպարտացիր քո հերոս որդով:
