Սերժ Սարգսյանի անունը տալն այսօր յուրահատուկ մի լակմուսի թուղթ է, որով պարզում ենք, թե այդ անունը տվողի, նրա ընտանիքի, կամ մասնագիտական ոլորտի մասին, ի՞նչ մոտեցում ունի մեր նորօրյա «հեղափոխական» կառավարությունը:
Դրա վառ ապացույցը և ամենաթարմ դրսևորումը, Հայաստանի վաստակավոր արտիստ Ռազմիկ Ամյանի նոր երգն էր, նվիրված Սերժ Սարգսյանին, վերջինիս ծննդյան օրվա առթիվ:
Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարար Արայիկ Հարությունյանն իր էջում, այդ կատարման մասին գրել է. «Կոչումների շնորհման հարցը լրջագույն քննարկման կարիք ունի:
Հ.Գ. Մինչդեռ նա մշակույթի վաստակավոր գործիչ է»:
Հիմա եկեք անդրադառնանք Ռազմիկ Ամյանի կենսագրությանը և փորձենք հասկանալ նաև, թե մերօրյա հեղափոխականների օրոք ովքեր են կարող հավակնել վաստակավոր դառնալու կոչմանը:
Ռազմիկ Ամյանը ծնվել է 1982-ին, Արցախի Ստեփանակերտ քաղաքում, որտեղ էլ հենց անց է կացրել իր ողջ մանկությունն ու պատանեկությունը: Արցախյան ազատամարտի տարիների ողջ ընթացքում, նա սովորել է դպրոցում և անգամ քաղաքի ռմբակոծության ժամանակ հաճաժել է դպրոց: Առանց ջեռուցման, լույսի և հացի, դաս է սովորել շենքերի նկուղներում ստեղծված ապաստարաններում: Դպրացական տարիներից հետո, սկսել է զբաղվել դասական ոկալով, սովորել է այդ ուղղությամբ ավելի քան 5 տարի, այդ թվում նաև երաշտական բարձրագույն ուսումնական հաստատությունում: Ավելի քան 15 տարի, մասնակցել է տեղական և միջազգային մի շարք մրցույթ-փառատոնների և մրցանակաբաշխությունների և արժանացել բազմաթիվ մրցանակների: Ռազմիկ Ամյանը եղել է այն սակավաթիվ երգիչներից մեկը, որոնք «ցուրտ ու մութ տարիներ» -ից հետո առաջինը սկսեցին հայկական էստրադան ներկայացնել արտերկրում: Ի դեպ վերջինի մեջ չի բացառվում նաև, որ կա նաև Սերժ Սարգսյանի աջակցությունը, քանի որ ինչպես երկրագնդի վրայի ցանկացած երկրում, այդպես էլ Հայաստանում, թե ով պետք է երկիրը ներկայացնի օտարերկրյա բեմերում և թե որ մի արտիստի համար փնտրել հովանավորներ՝ որոշում են պետության ղեկավարները:
Իսկ ո՞վքեր են նորօրյա հեղափոխականների երգիչներն ու նրանց շնորհիվ Հայաստանն արտերկրում ներկայացնողները…: Հեղափոխություն և նոր երգ, նոր երգիչ ասող ցանկացած հայ մարդու գլխում, պտտվում է ընդամենը 1-2 անուն: Առաջինը՝ դա Հրագն է իր «դուխով» երգով, իսկ երկրորդը «Եվրատեսիլ 2019» երգի մրցույթում Հայաստանը ներկայացրած Սրբուկը, ով չանցավ եզրափակիչ: Ամենահասարակ մարդն էլ, առանց երաժշտոկան կրթության հասկանում է, որ Հրագի երգի մեղեդայնության, կամ նրա ձայնային որակի մասին խոսելն անիմաստ է: Սրբուկի և նրա կատարման մասին՝ կարծիքները հակասական են, սակայն մի բան ակնհայտ է, որ եզրափակիչ չանցնելը ոչ այդքան Սրբուկի և նրա ձայնային տվյլաների մեղքով էր, այլ հեղափոխությունից հետո «Եվրատեսիլ» -ի հայաստանյան պատվիրակության կադրային ջառթի և նորանշանակ հեղափոխական պատվիրակության:
Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի մերօրյա նախարար Արայիկ Հարությունյանի և նրա ընկերների համար, եթե Ռազմիկ Ամյանը չի համարվում վաստակավոր արտիստ, ապա ո՞վ է համարվում և Ռազմիկ Ամյանի վաստակաավոր արտիստ լինելու հանգամանքը «վերանայելուց» հետո, այդ ու՞մ են պատրաստում դարձնել վաստակավոր, Հրագի՞ն, Սրբուկի՞ն, թե մեկ ուրիշին: Եթե անգամ համարենք, որ Ռազմիկ Ամյանը Սերժ Սարգսյանի օրոք վաստակավոր արտիստի կոչում ստացած ամենաապաշնորհ և կարճ կենսագրություն ունեցող ոկալիստն է, միևնույնն է՝ նորօրյա հեղափոխականները չունեն և ոչ մի երգիչ, որին կարելի է համեմատել նրա հետ:
Հայկ Կիսեբլյան