Հայական նշանդրեքը լինում էր երկու կողմերի տարիքավոր բարեկամների և փեսայի, քավորի մասնակցությամբ, հաճախ առանց փեսայի: Աղջկա հայրն այդ օրը ներկայացնում էր իր պահանջները, թե ինչ պետք է տան իրեն հարսանիքի օրվա համար և թե ինչքան է ղալանը:
Ղալանը լինում էր՝ կամ 1-2 օսմանյան ոսկի, կամ միս՝ 1-3 փութ կամ «ոտաոչխար» ՝ կենդանի ոչխար, կամ գինի՝ 20-30 լիտր, օղի՝ 10-15 լիտր:
Նշանդրեքին տանում էին մի փարչ օղի, մի քանի նուռ կամ փայլաթղթում փաթաթած հրեշտակների նկարներով զարդարված, բայց խիստ անորակ շաքարեղեն, որին «փախլավա-շաքար» էին ասում:
Նշանը լինում էր կա՛մ արծաթե ապարանջաններ (երկու ձեռքերի համար), կա՛մ ոսկեդրամ ականջօղ:
Նշանդրեքի օրվանից նշանված աղջիկն այլևս դուրս չէր գալիս տանից, չէր խոսում փեսայի բարեկամների հետ՝ բացի փոքրահասակներից և իր հասակակից տալից:
Փեսան հաճախ էր լինում հարսի տանը, սակայն նշանածին չէր հանդիպում, կամ հանդիպում էին թաքուն: Կիրակի օրը սկեսուրը գալիս էր հարսին այցելության։ Ըստ ընդունված սովորույթի՝ նա բերում էր փոքրիկ սկուտեղով ձվածեղ և երկու լավաշ:
Նշանվածի այս դրությունը շարունակվում էր մինչև ամուսնություն:
