Մի գիշեր նման երկուսի…մինչեւ ապրիլի 5-ը: 120 ժամ, 7200 րոպե, անվերջ վայրկյաններ՝ վազող դեպի անէություն: Այն թվում էր հավերժություն: ԼՂՀ-ի վեհ լանջերը, Մուրովդագը երբեք չի մոռանա մայրերի խոշտանգված սրտերի գոռոցները: Թարթառ եւ Հակարի գետերը երբեք չեն լվանա իրենց ցավը: Նրանց արցունքները մաքրել են բնության բոլոր գույներն այս օրերին, իրենց ձայները եւ գոռոցները մինչ այսօր լսվում են փառահեղ սարերում, իսկ նրանց ցավը խլացրել է թռչունների երգը: 2016 թվականի ապիլի 1-5, 120 ժամ, 7200 րոպե, այս թվերը հավերժացել են պատմության մեջ: Ա՜խ, իմ Հայաստանի վերքերը անհամար են: Ամեն գարուն, ամեն ապրիլ, իմ երկիրը հիշում է ոչ միայն այս օրերը: Ամեն գարուն, ամեն ապրիլ իմ հայրենիքը հիշում է հայ հողի բոլոր ընկած առյուծներին ովքեր պայքարել են նրա համար: Բայց ես հավատում եմ, որ գարնանը Քեզ համար էլ վարդեր կծաղկեն այգում: Ես կիսում եմ հուրը եւ բոցը, որ վառվում է այդ ընտանիքների սրտերում:
Ночь 1 на 2 до 5 апреля. 120 часов, 7200 минут, бесконечные секунды, бежавшие в никуда. Это казалось вечностью. Высочайшие хребты НКР, Муровдаг никогда не забудут крики истерзанного сердца матерей. Реки Тартар и Акера никогда не смоют их боль. Их слезы смыли все краски природы в эти дни, их голоса и крики до сих пор раздаются среди величественных гор, а их боль заглушила пение птиц. 1-5 апреля 2016г, 120 часов, 7200 минут-эти числа вошли в историю. Ах, ран моей Армении не сосчитать. Каждой весной, каждый апрель моя страна воспоминает не только эти дни. Каждой весной и каждый апрель моя родина возносит память всем падшим львам армянской земли, которые боролись за неё. Но я верю. Верю искренне и с надеждой, что и для тебя расцветут весной розы в саду. Я разделяю огонь и пламя, который горит в душе этих семей.
