Միշտ մեծ հաճույքով եմ ընթերցել երիտասարդ գրողների գործերը: Ինձ հետաքրքրել են նրանց մտքերը, մտածելակերպն ու ապրելակերպը: Բազմիցս անգամ համացանցում կարդացել եմ այս երիտասարդ գրողի բանաստեղծությունները, որոնք մտքիցս դուրս չեն եկել: Նա իր տողերով մի անգամից հոգի է գերում, ցավ տալիս ու մեղմում ցավը: Նրա ամեն մի բառը կարծես սրտիցս լիներ: Չէի կարող անտարբեր անցնել և չփորձել բացահայտել նրան: Խոսքս 18-ամյա Գոհար Պետրոսյանի մասին է, ով իր բանաստեղծությունների վերջում որպես հեղինակ, հանդես է գալիս Փիարթ գրական կեղծանվամբ:
-Քանի՞ տարեկանից ես ստեղծագործում, ի՞նչը կամ ո՞վ է ստեղծագործելու առիթ դարձել:
-Ստեղծագործում եմ 10 տարեկանից: Ստեղծագործելուս համար ինչ-որ առիթ չկար: Գրում էի` ինչ մտքիս գալիս էր. սկզբում բանաստեղծություններ, հետո պատմվածքներ և այդպես շարունակ: 2014թ-ին գրեցի առաջին վեպս` «Հավերժական քուն» վերնագրով:
-Իսկ վեպը ինչ-որ տեղ տպագրվե՞լ է:
-Ցավոք սրտի վեպս երկար կյանք չունեցավ: Ես այն գրելուց հետո այրել եմ:
(Իսկ թե ինչն էր պատճառը` հրաժարվեց պատասխանել):
-Դա քո գրած միա՞կ վեպն էր, թե՞ էլի կան:
-Մյուս վեպս մի փոքր ինքնակենսագրական բնույթ ունի, այն գրել եմ 2016թ-ին. վերնագիրն էր` «Հոգեկան թակարդ»: Ունեմ ևս մի վեպ,
որն անավարտ է. վերնագրել եմ «Մերկացած ստվեր»:
-Իսկ ինչու՞ «Փիարթ»:
- «Փի» տառը ազգանվանս առաջին տառն է, իսկ «արթ» -ը արվեստ է նշանակում, տ-ն թ-ով եմ փոխել գեղեցիկ հնչողության համար:
-Ունե՞ս սիրելի գրողներ, գրքեր: Կնշե՞ս մի քանիսը:
-Իհարկե ունեմ: Գիրք, որը փոխեց կյանքս, ապրելակերպս, որը ինձ սովորեցրեց գնահատել և սիրել սեփական անձս. խոսքս Օսկար Ուայլդի «Դորիան Գրեյի դիմանկարը» գրքի մասին է: Կառանձնացնեմ նաև մի քանի գրողի` Բալզակին, Դրայզերին, Հեսսեին, Ռեյ Բրեդբերիին, Բրեմ Սթոքերին, էլի ու էլի կան: Սիրում եմ բոլոր իմ կարդացած գրքերը, բացառությամբ դպրոցական պարտադիր պարտադրվող գրականությունից: (ծիծաղում է)
-Իսկ ինչպիսի՞ հետաքրքրություններ, զբաղմունքներ ունես: Ինչու՞ որոշեցիր լրագրող դառնալ:
-Դեռ 9 տարեկանից նկարում եմ: Ինձ համար օդը միշտ լցված է արվեստով: Արվեստը չեմ կարող նշել զբաղմունքներիս կամ հետաքրքրություններիս շարքում, քանզի այն իմ մեջ է` ես էլ նրա: Ներսիս մյուս աշխարհն իմ կորեացիներին է պատկանում: Կորեացիներիս մասին շատ կխոսեմ, դրա համար կանցնեմ մյուս հարցին: «Էլեկտրիկ Երևանի» բողոքի ցույցերի ժամանակ էլ ցանկություն առաջացավ:
-Իսկ քո ստեղծագործությունները հաճա՞խ են քննադատում: Կամ երբևէ քննադատե՞լ են: Եվ ինչպե՞ս ես ընդունում քննադատությունները:
- Չեն քննադատում, ուղղակի միշտ չի, որ տողերիս հետ համակարծիք են լինում: Դե դա բնական է: Միայն մի մարդ է եղել` ուսուցչուհիս, ով մի օր բանաստեղծություններիցս մեկը կարդալուց հետո` ասաց. «Զբաղվիր նրանով, ինչը քեզ մոտ ստացվում է»: Սակայն ինձ միտումնավոր կոտրելը և առավել ևս կոտրելը, այդքան էլ հեշտ չէ, ասեմ ավելին` անհնար է: Եվ ես հիմա կասեմ. «Շնորհակալ եմ խորհրդի համար. ես զբաղվում եմ նրանով, ինչը ինձ մոտ ստացվում է»: Եթե ես անեմ մի բան, որը ինձ մոտ վատ կստացվի և դրա համար ինձ կքննադատեն` ես ներսումս կընդունեմ այդ քննադատությունը և հնարավոր է, որ այդ բանն այլևս չանեմ: Իսկ երբ ես անում եմ մի բան ու գիտեմ, որ լավ եմ արել` քննադատությունից ինձ ավելի վեհ եմ զգում:
-Ի՞նչն է քո մուսան, ե՞րբ ես ստեղծագործում:
-Երբ մի նոր զգացմունք է մեջս կենդանություն առնում: Կապ չունի, թե ինչ: Մեծամասամբ ստեղծագործում եմ, երբ տխուր եմ լինում, կամ մեջս ինչ-որ անհանգստություն է լինում: Անորոշ վիճակը կարող է ինձ խելագարության հասցնել, քանի որ մտքերս նույնպես անորոշ վիճակում են լինում և ստեղծագործելս չի գալիս:
-Իսկ ի՞նչը կստիպի քեզ այլևս չստեղծագործել:
- Երբ լինեմ լիարժեք երջանիկ: Բայց դե, ըստ իս, երջանիկ մարդիկ չկան և անթերիորեն երջանիկ լինելն էլ անհնար է: Հետևաբար... Ես միշտ եմ ստեղծագործելու:
-Կյանքի նշանաբան ունե՞ս, որով առաջնորդվում ես:
- «Նպատակ, պայքար, հասնել...նպատակ»: Կյանքն անիմաստ եմ համարում առանց նպատակների, նպատակներին չհասնելը նույնպես: Էլ ի՞նչ նպատակ, որ չես իրագործելու:
-Իսկ դու հասե՞լ ես նպատակներիդ:
-Մասամբ: Ամենաառաջնայինը դեռ առջևում է:
